kartallarýn uçuþtuðu otobanlardan geçtik beraber,
ben baþýmý cama dayayýp þarký söyledim içimden.
çünkü sarý otlardan baþka bir þey yoktu yollarda izlenecek,
konuþacak hiçbir þey yoktu.
bulutlarý takip ettik,
kimsenin bizi tanýmadýðý köylerden geçtik.
düþündüm
durdum
yine düþündüm.
anladým ki yetmez benim sesim
bu daðlarda yankýlanmaya.
sonunda býraktým kendimi
bu yolun götürdüðü yerde kaybolmaya
adýmý unuttum
öykümü unuttum.
avuçlarýma not ettiðim þarkýyý unuttum.
sonra toprak yollarda
ot çöp arasýnda
çocukluðumu buldum,
karýncalarla oynarken...
içime attýklarýmý serpiþtirdim,
mavi çiçekler büyüsün diye.
olmadý...
geri dönmem gerek.