İnsanın maddi değeri şudur:
Bir insanda 7 kalıp sabun yapacak kadar yağ bulunuyor.
Orta boy çivi yapacak kadar demire sahip.
Bir kahve fincanını dolduracak kadar şeker bulunuyor.
Küçük bir tavuk kümesini badanalayacak kadar kireç var.
2000 kibrit yapacak kadar fosfor bulunuyor.
Ufak bir topun atımına yetecek barut için potasyum var.
Bir insan ortalama 70 yıl yaşar.
Bunun yarısını gece yaşar ve bu süreçte genelde uyur.
Geriye 35 yıl kalır.
Bu 35 yılın 5 yılı çocukluktayken geçer ve anlaşılmaz.
5 yılı da yaşlanınca gider ve yaşantının bu kısmından da
fazla bir şey anlaşılmaz.
Geriye 25 yıl kalır. Bu 25 yılın 15 senesi çalışarak geçiyor.
Geriye 10 yıl kalır. Bir de tuvalet banyo gibi ihtiyaçlar var
bunlara da 5 yıl gider. Geriye sadece 5 yıl kalır.
İnsan aslında 5 yıl yaşar.
Bu kadar fosforlu görünmene ne gerek var, olsan olsan 2000 kibrit olursun ey insanoğlu. Senin yaşadığın nedir ki, ne yaşatacaksın bana. Nesin? Sözde büyüksün, lügate sığmazsın. Oysa mangalda kül bırakmayan sen, az bir barut için gerekli potasyum kadarsın. Hayatın hep başkalarının yaşantılarına karışmakla geçmekte. Ey insanoğlu kendin için anca beş yıl yaşayabilme fırsatın varken, onu bile yaşayamazsın.
Nedir benim için insan peki? Beyni olmayan silahlarla beni beynimden vururlar. Çünkü onların elleri annemin ellerine, onların gözleri göz nuru olduğum babamın gözlerine, onların yüreği bir karıncayı incitemeyenlerin yüreğine hiç benzemez. Hepsi de insandır. Hepsinin de yüreği, elleri, gözleri vardır. Bazıları severken bazıları da vurur beni. Nedir aralarındaki fark? Beni vuranlar emir kuludur; beni sevenler Allah'ın kuludur. Birileri Allah'ı severken beni de sever, birileri de insana kulluk etmeyi sevdiği için öldürür beni.