“A”nın Aşkı

Ellerim ne de kocaman
           biliyorum
     ve de ayaklarım
tıpkı bir devin inceliğinde
               bana göre
          ama
      devasa işte
          adı üstünde...

Sevdiğim kadınsa
          incecik ve
               güzel
tıpkı bir bahar yeli gibi...

Oysa ben
     hoyrat
kocaman bir rüzgar

     ben;
ara sıra
     ölüsünü bile kaldıran
               insanlığın...

          sevdiğim kadın
      ne kadar güzelse
           ben o kadar çirkinim
                         yani
dev ayaklarımla
          eziyorum çiçeklerini
özenle hazırlanmış
          sevda bahçelerinin

Peki(yi) ama sen?
      küçük kadın
     arasıra bu devin
      parmaklarını tutan
           okşayan?...

Bu akan korkunç seli
          minik
           ırmaklara ayıran?

ve o ırmaklarla
      sulayan
sakince kurduğu tarlaları
           habersiz
           kıyılarında
           bilinçaltımın


Ve sonra
     hasat edip
tatlı reçeller kuran
      bu yabani devin
               tarlalasındaki
                    acı meyvelerden...

     Ardından
      usulca
parmaklarını daldırıp
      kahvaltılarında
               şen kahkahalar
                     atan
          bu devin
               kalbinde...

Olmuyor...
tıpkı sinsi bir
          alışkanlıktan
      kurtulamamak gibi
ne kadar acıya
     ne kadar siyaha
          boyasam da
               tarlaları
hep kırmızı bir meyve
          buluyorsun
               geçmişimden...

Sonra
o meyvelerden
tatlı hikayeler
      sunuyorsun
     hayalimdeki
          gelecek
           ihtimallerine...

Bu dev...

bu küçük kadın...

          biliyorum;

     sadece küçük bir nokta
                belki bir
                    ansiklopedisinde
                     insanlığın...






Ve
anlatamadığım
     saklı bir acıdan dolayı
                    öylesine...
                         gömülmek istiyorum
                               seninle
                 herhangi bir
                      sayfasına
                         anıların...

Ama hep
     gülümsüyorsun
parmaklarına
          dokunurken
           bu devin;
           “benim”

Ve
arsız bir
     katliamında buluyorum
                kendimi
altımda
      ölüleri
      fırtınanın...

sense
hiç bıkmadan
     kuruyorsun
          yeniden
               su yollarını
                    tarlaların
          ve ekiyorsun
               tohumları
     o
     kırmızı
     tek
     meyve
      için...

               -L-
      (16.05.2012-Barselona)