Çeyrek Kala

Herkes ölüyor...
     ölüm
herkese bulaşan bir hastalık gibi
                    şu aralar
kimileriyse
     büyüyorlar hiç durmadan
“bilmek”le şişiyorlar geceleri
                yataklarında
          
Sonra
kapılarını kilitleyip
     tek tek
      sayıp eşyalarını
           uykuya dalıyorlar...

Oysa
kapıları dahi yok
          kimi çocukların
eşyaları dahi yok...
           etleri bile yok sanki
                zaman zaman
Sadece bir gardiyanın elidir
               gördükleri
                insana dair
                    boş karanlığında
                         mahpushanenin...
Sadece
demir tabakta kumanyadır
               sıcacık
                analarının hazırladıkları
                yemekleri hatırlatan...


Dört ömrün ortasında
          bir tutam duvardır
                    mahpusluk
yaşamayı unuttukça çoğalan
               seni saran
     üflesen
      yıkılacağına inanmadıkça
                     seni boğan
Oysa sen
     aslında bir rüzgarsın
               gerekince hoyrat
üflemiyorsan
     mütevaziliğinden...

Unutma
bir elma olmadan dahi
öğrendik
içimizdeki kurtlara sabrı…
ve sararmayı…
     ve ölmeyi ağaç altlarında…
               yapayalnız
ama inandık
devrimden kaçan çapulcuları göreceğimiz
                          o güne
ben
sen
hepimiz
     kuru bir öksürük öncesi gibi tıkanıyorsak bazen
                    yanlış bilmesin itler
                         son kavgaya çağrı için yutkunmamızdandır

                              
Babalar öldü
     komşu ayıplamalarında
babalar
bir kez daha soldu;
ellerine tutuşturulunca
           çocuklarının
               hayat karneleri...
Babalar
seni başkalarının lafı için öldürebilir
               analarsa
                başkalarını...

Ve
duvar...
Oysa o duvar ki
      ardı var...
     bil ki
      hala yeşil
          ilkbaharda tarlalar
ve hala
ısırır bizi
     serin bir yel gibi
               aşklar...
          aşklarımız...

Buradayız
     tam iki adım
          dışarıda
bahar gelince
     ilmek ilmek
          göreceksin
               hüznünden kalanı…
ihtişamlı bir babanın
ilk çocuğunu kucağına alışı gibi
     gözlerin kuruyacak
          parlak bahar ışığının altında…

kır hüznü
saçlarına yapışacak
     ılık ılık
      sonra uçup gidecek
ve
kapılar bir daha kapanmamacasına
               ardına kadar açık kalacak…
          sen yüreğinin ateşi ile
               aynı meydana yürüyeceksin yeniden
heryer
kızıl
     alabildiğine!


Kapı kapandı
      ve
      çöktü
          gece hücreye
saat daha
     öğlen İKİ...
sen duymasan da
          kuşlar
      baygın bir cıvıltıyla uçuşuyorlar
                    şehrin üzerinde...

Son kez
     parladı gardiyanın yüzüğü...
      sen
      ilk aşkında kayboldun kendinin...
                          ve
                         bir çocuğun
                              memeye kavuştuğu an kadar
                                             titreten bir heyecanla
                                   getirdin gözünün önüne
                                        tutuşan sokaklarını
                                                  memleketin
                              

Yoldaş!
yoldaşım                              
haydi çık o karanlıklardan
     ve sana hep en yakışmış olanı yap
                    parlat gözlerini

                         -L-
                (15.05.2012-Barselona)

İçerdeki öğrencilere...