damarýmda dolaþan zehrin keskin tadýný
hala alabiliyorum diþ etlerimde.
yüzüm buruþuyor.
buruþuk bir çarþafa dönüþüyorum.


bir anýyý daha öldürmek geçiyor içimden
sonra bir baþkasýný.
hafýzamý katledene kadar durmayacaðým

sonra bali poþetlerinin hýþýrtýsýnda
kaybolan sesleri düþlüyorum.
bir zamanlar sevdiðim insanlara ait olan sesleri.
sesler kýrýlýyor.
beyaz bir perdeden izlediðim akþam kýzýllaþýyor.
sýrtýmý dönüp her þeyden kaçmak isterken
ateþleyin artýk þunu diyorum

bu duvarlar bizim deðil.
baþkalarýnýn duvarlarýný geçirip üstümüze
ev sahibi oluyoruz.

ney sesinin buðulu kuluçkasýnda
bir süre ara veriyoruz hayata.
annelerimize,
babalarýmýza,
iþ ortaklarýmýza...
uzanýp boþluðun orta yerine uyur gibi yapýyoruz. saçlarýmýzý yandan ayýrýp
bekaretini bozuyoruz ömür zarýnýn.
kim bilir aklýmýzdan ne geçiyor.
kim bilir kimi öldürüyoruz yine.


yan odadan gelen iniltilerin
sevgi gürültüsü olduðunu rivayet ediyor
sað köþede hayat bulan ufak tefek kýz.
sen kimsin diyorum aynayý indirerek.
sonra gülümsüyorum
omzumda dolanan dilin gevþekliðine.
meme uçlarým sertleþiyor,
süt kokuyor ortalýk.


elimi sakýn býrakma diyor...
elini asla býrakmam diyorum.
sanki ellerimiz ayrýldýðýnda ikimizde düþeceðiz.

biliyor musun
ben hiç uçan halýya binmedim
istersen uçan halý icat edelim diyor
saçmalama diyorum
o zaman bizde gökyüzünü icat ederiz

yan odadan gelen iniltilerin
sevgi gürültüsü olduðunu rivayet ederek
kendimize bir bulut arýyoruz