UZAKLIĞIN CANI CEHENNEME
“Sen anne ol ben baba olayım” diye başlardı bütün evcilik oyunları,
Koyulurdu bütün oyuncaklar ortaya,
“Hayır, öyle değil şöyle” derdi “ukala bir çocuk”
Değiştirirdi bütün kuralları…

Muhabbet kuşları kendini tavşan zannederken,
Tavşanlardan çok severdim ben muhabbet kuşlarını…
Ah bir de şu uçup gitmeleri olmasa var ya,
Ah yine kalbim pır pır atar ya…

Bir muhabbet kuşunun kanadındaki maviliğe kıstırdım hayallerimi,
Elimi kaptırdım kolumu kurtarmama izin vermiyorum…
Kurtulmak istemediklerini kaybedermiş insan…

Seni kaybetmemek dileğiyle…
Yokluğun Allah’a havale…
Uzaklığın canı cehenneme…
Ekrem BIYIK//14.02.2012