Geceler acýmasýz olur. Yine bir gece vakti, patlak verdi, düþüncelerin derinliðinde, kalp ile beyin dile geldi. Baþladý bir savaþ. Bir savaþ ki amansýz, merhametsiz, acýmasýz… Kelimeler öyle çok, öyle anlamlý ve öyle hiçbir þey ifade etmiyor ki. En büyük savaþta bu deðil mi zaten; düþünceler ve sözcükler anlamlý ve anlamsýz, mantýklý ama akla yatkýn deðil, kulaða hoþ gelir ama acýtýr da bir yandan, konuþtuklarýn söylemek istediklerinden apayrý, kelimeler bir kaþýk su kadar ama derinliði boyunun kat be kat fazlasý… Düþünceler ve sözcükler, bir savaþ ki kazananý olmayan, bir savaþ ki sonu olmayan…

Geceler acýmasýz olur. Yine bir gece vakti bilinmez nerden esti baþladý bizim kronik düþünmeye, birdenbire… Birdenbire sel oldu sözcükler ama dile gelmeden, birdenbire sel oldu düþünceler ama kelimelere dökülmeden, birdebire soðudu her yer, üþüdü bizim kronik, aldý baþýný avuçlarýnýn arasýna, bir ölüm kokusu yayýldý her yana, bir anda. Dedim ya geceler acýmasýz olur. Düþündüðün farklý, söylediðin farklý, söylemek istediklerin farklý… Ama sonuç çoðu zaman ayný. Önce hafif bir serinlik sonra iiliklerine iþleyen bir soðuk. Bir koku alýr burnun, ne olduðunu bilmediðin. Ýþte bizim kronik koydu onun adýný; ölüm kokusu sardý dört bir yaný…

Geceler acýmasýz olur. Yine bir gece vakti, akrep ve yelkovan bir olmuþ saldýrýyor bizim kroniðe. Akmýyor zaman, bizim kronik baþýný avuçlarýnýn içine almýþ kemirirken beynini akrep ve yelkovan öylece durmuþ, görevlerini unutmuþ bir kahkaha tufanýyla izliyorlar bizim kroniðin, kontrolünden çýkmýþ bir þekilde, durmaksýzýn iþlevini sürdüren düþünceleriyle verdiði soðuk, her yaný ölüm kokan, merhametsiz savaþý… Bir savaþ ki amaçtan yoksun, bizim kroniðin inadýna boyun eðmiþ, amansýz, merhametsiz ve acmasýz bir savaþ…

Acýmasýz bir savaþ bu. Gün aðarýyor yavaþ yavaþ. Akrep ve yelkovan bir olmuþ maðlup etmeyi baþarmýþ bizim kroniði ama bizim kronik hala ikircikli. Kararsýz, ne ne yapacaðýný biliyor ne ne yapmasý gerektiðini biliyor ne de ne yapmak istediðini. Düþünceler kafasýnda savaþa devam ediyor ama kelimeler de direnmeye devam ediyor. Kazananýn olmadýðý bu savaþta yelkovanýn iþlevini sürdürdüðü her dakika kaybeden oluyor bizim kronik.

Acýmasýz bir savaþ bu. Gün aðarýyor yavaþ yavaþ. Bizim kronik fark ediyor ki bir savaþ var ortada. Ama düþünceleriyle deðil, sözcükleriyle deðil. Bu savaþ kendisinin kendisine açtýðý bir savaþ. Bir yandan saldýrýrken kendine bir yandan savunuyor kendini. Bir yandan yaralýyor kendini fakat derakap sarýyor yaralarýný. Ne galip gelebiliyor ne maðlup oluyor. Sonra yoruluyor, gözlerini kapýyor, bir an her þeyden arýnýyor ve iþte orada, tam karþýsýnda görüyor gerçek düþmanýný.

Acýmasýz bir savaþ bu. Gün aðarýyor yavaþ yavaþ. Kronik gözlerini açtýðýnda düþmanýný biliyor olmanýn verdiði rahatlýðý fakat bu düþman karþýsýnda ne yapacaðýný bilememenin verdiði çaresizliði yaþýyor bir arada. Ýþte düþüncelerin ve sözcüklerin savaþý asýl þimdi baþlýyor hem de beyninin tam orta yerinde. Savaþ içinde baþka bir savaþ bu. Kronik de farkýnda ki beyni bu savaþtan tek baþýna sað çýkamayacak. Ve iþte hikayemizin asýl kahramaný þehvetli bir þekilde gösteriyor kendini. Aðýr aðýr, özgüven dolu, ne yapacaðýný bildiðini söyleyen, kudretli ve yenilmez görünümüyle gelip bizim kroniðin kulaðýna fýsýldýyor: “Bana býrak.”

Acýmasýz bir savaþ bu. Gün aðardý artýk. Bir yanda düþmaný gurur öte yanda dostu mu düþmaný mý bilmediði, bedenine sýcak bir aþk tohumu atan ve “Bana býrak.” diyen kalp. Kroniðin gururuyla ve düþüncelerinin sözcükleriyle yaptýðý savaþýn tam orta yerinde yeþermeye baþladý kalbinin bedenine bir armaðanmýþcasýna sunduðu o aþk tohumu. Ve kalp seyre koyuluyor, müdahil olacaðý aný bekliyor sinsice. Savaþ kýzýþýyor, ortalýða keþkeler,belkiler,acabalar ve piþmanlýklar yayýlýyor ve savaþ en pis,en acýmasýz haline bürünüyor. Bir kara örtü sarýyor her yaný, hava kararýyor, gece görev yerini alýyor. Geceler acýmasýz olur ve acýmasýz bir savaþ bu…

Mamafih kalp kurnazdý. Bir o kadar da bencil. Tek amacý gururu alt etmekti. Bunun içinse kroniðin beynini bir savaþ alanýna çevirip düþünceler ile sözcükleri birbirine düþman etti. Savaþ alanýnýn orta yerine ise en etkili silahý aþk tohumunu býraktý. Bu silah öyle bir silahtý ki karþýsýnda ne düþünceler ne de sözcükler ayakta kalabilirdi. Bu siilaha meydan okuyabilecek güce yalnýzca gurur sahipti. Bu savaþ baþka beyinlerde defalarca tekerrür etmiþti. Kalp gurura defaatle meydan okumuþ ve gurur her seferinde bu hodri meydanlardan galip ayrýlmayý baþarmýþtý. Ama kalp hiçbir zaman yýlmadý.

Mamafih kalp kurnazdý. Bir o kadar da bencil. Harp meydanýnda, yani bizim kroniðin beyninde, aþk tohumu derakap büyüyor ve tohumluktan terfi ediyordu. Silahý kullanýma hazýr olan kalp hevesli bir þekilde sýrasýnýn gelmesini bekliyordu. Düþünceler ve sözcüklerin savaþý en þiddetli haliyle devam ediyor ve bizim kroniðin beyni yerle bir oluyordu. An be an güç kaybediyor, zayýflýyordu bizim kronik.

Mamafih kalp kurnazdý. Bir o kadar da bencil. Kalp, kroniðe “Bana býrak.” dediðinde kronik, kalbe inanmýþtý. Ýnanmalýydý da. Kalbin amacý kroniðe yardým etmek olmasa da gururu alt etmek demek kroniðin savaþtan galip ayrýlmasý demekti. Düþünceler sözcüklerle savaþa devam ederken, kroniðin beyni parçalanmaya devam ederken sýra, kalbin kendini göstermesine gelmiþti sonunda. Hunharca saldýrdý kalp, merhametsizce, acýmasýzca… Hem de en etkili silahýyla…

Mamafih kalp kurnazdý. Bir o kadar da bencil. Ama cömertçe yardým ediyordu bizim kroniðe farkýnda olmadan. Bu etkili aþk silahý duygularý harekete geçirdi. Tüm bedeni, tüm vücudu, bütün organlarý, karný, midesi, ciðerleri, böbrekleri, damarlarý hepsi ama hepsi birlik olup ortak oldular, gurura karþý verilen bu amaçtan yoksun, acýmasýz, merhametsiz savaþa, kalbin himayesinde, önderliðinde. Duygular dengeleri bozdular. Sözcükler boyun eðdi düþüncelere. Düþünceler sözcükleri dile getirmenin verdiði mutluluðu yaþýyorlardý. Oysa gurura karþý yapýlan savaþ henüz sona ermemiþti. Ama herkes, kronik bile seviniyordu, adeta savaþ bitmiþ ve zafer kazanmýþ gibiydiler. Sanki her þey yoluna girmiþti. Ama hiçbir þey göründüðü gibi deðildi. Ve iþte þaþaalý, gösteriþli, görkemli cüssesiyle gurur çýktý sahneye ve nokta koydurmadý bu hikayeye.

Zaman azalýyordu. Kroniðin gücü tükeniyordu. Gurur, kroniðin bütün benliðini kendine düþman eden kalbe karþý savaþýný vermek için çýktý sahneye. Asýl savaþ þimdi baþlýyordu. Gurur bir hayaletti aslýnda. Kimse onu ne görebilir, ne de duyabilirdi. Gurur emsalsiz bir kudrete sahipti. Kimse onu al aþaðý edememiþti þimdiye kadar. Gurur bir yönlendiriciydi fakat bunu henüz kimse fark etmemiþti. Çünkü gururun sadýk dostu inkar düþünceleri zehirleyip sözcüklerle bütün kroniklerin beyinlerini yýkamayý ve bunun sonucunda kendilerini kandýrmalarýný saðlýyordu. Ve inkar görevini öylesine düzgün bir þekilde yerine getiriyordu ki zehirlenmiþ tek bir sözcük bile kalbi alt etme baþarýsýný doðurabilirdi. Ýþte gurur böyle güçlü, böyle kudretli, böyle Allah’ýn belasý, lanet bir þeydi.

Zaman azalýyordu. Kroniðin gücü tükeniyordu. Kalp, gururu yenebilmek çin yapabileceði her þeyi yapmýþtý. Ýnkar sözünü geçiremesin diye düþüncelere dost görünüp sözcükleri alt etmelerini saðlamýþtý. Kalp, inkar yapmasý gerekeni yapmasýn diye bizim kroniðin beynini bir harabeye çevirmiþti. Kalp, gururu alt edebilmek için, inkar iþlevini yapamasýn diye, kroniðin bütün bedenini bir viran þehre çevirmiþti.

Zaman azalýyordu. Kroniðin gücü tükeniyordu. Gurur olan biteni izliyordu sessizce. Ýnkar görev yerini almýþtý. Kalp çaresiz bekliyordu. Düþünceler zafer naralarý atýyor, sözcüklerse maðlubiyetin üzüntüsünü yaþýyordu. Kroniðin vücudu, organlarý kendine gelmiþlerdi. Karýn aðrýsý geçmiþti, midesi yanmýyor, böbrekleri aðrýmýyor, ciðerleri solumasýný engellemiyor ve damarlarý týkanmýyordu artýk. Kroniðin vücudunda ve beyninde her þey ilk defa bu kadar netti. Herkes, her þey görevini yapmýþ ve yerlerine çekilmiþti. Kalp hamlesini yapmýþtý. Gurur, kalbin hamlesine karþýlýk vermek için inkarýn görevini yerine getirmesini bekliyordu. Ve inkar, gurur kýlýðýnda eðilip fýsýldadý bizim kroniðin kulaðýna… Ve zifiri bir karanlýk hücum etti kroniðin beynine. Ýþte asýl büyük savaþ baþlamýþ oldu böylece.

Er ya da geç her savaþ sona erer. Elbet bu savaþta sona erdi. “Yapamazsýn, geri dönemezsin artýk, bitti. Kaybettin, kabullenmelisin bunu. Ýnanma kalbine kazanan olamayacaksýn asla. Çabalarýn boþa, maðlup olan tarafsýn sen.” dedi gurur kýlýðýna bürünen inkar, bizim kroniðe. Kroniðin omuzlarý düþtü. Ýþte gurur böylesine güçlüydü. Böylesine büyük bir savaþý böylesine kolay bir biçimde kazanabilecek kadar güçlüydü iþte. Kalbin önünde aþýlmaz bir duvardý gurur. Eninde sonunda koparýp atardý kalbin, kroniðe bir armaðanmýþcasýna sunduðu o aþk tohumunu. Kökünü de býrakýrdý geriye, zaferinin niþanesi olsun diye.

Er ya da geç her savaþ sona erer. Elbet bu savaþta sona erdi. Gurur, daha önce defaatle yaptýðý gibi yine alt etti kalbi. Kalp üzüldü, kalp aðladý, kalp kýrýldý, kalp parçalara ayrýldý, kalp yine çaresiz kaldý, kalp, savaþ alanýna aðýr aðýr, gösteriþli, görkemli bir þekilde gelen o kalp, kendine güvenen, “bana býrak” diyen o kalp gururun önünde diz çökmüþtü bir kez daha.

Er ya da geç her savaþ sona erer. Elbet bu savaþta sona erdi. Kroniðin omuzlarý düþtü. Kronik baþýný yine avuçlarýnýn arasýna aldý. Kronik üþüdü. Kronik bir koku aldý. Evet, evet ölüm kokusuydu bu. Kroniðin kalbi o kadar acýmýþtý ki görevini yapmayý unutmuþtu. Kronik yavaþca kapadý gözlerini.

Geceler acýmasýz olur ve acýmasýz bir savaþ bu, mamafih kalp kurnazdý ama zaman da azalýyordu ve er ya da geç her savaþ son bulurdu. Ýþte kronik bir hasta düþüncelerinin derinliðinde gururuna kanýp böyle kaybetti bu savaþý. Ölüm kokusu sardý yine her yaný.