Yanıp sönen yıldızların parıltısı, gecenin hafif rüzgarlı ve ılık havasıyla birleşiyordu. Sıska bir ağaç hatıraların çizgilerini kendince saklıyor, dalları yapraklarını ağırlıyor ama yine de başka iklimler bekliyordu.

Havada dalgalanan bir melodi yeni kabullenişleri çağrıştırıyor, ayın hilal hali iki ucu keskin sözleri anımsatıyordu. Bir kılıç gibiydi, sessizliği yırtmaya çalışıyordu ve sahil kenarında küçük yağmur damlaları yağsın diye bekliyordun.

Bir koltukta okuduğun kitap, son sayfalarını çevirirken anı yavaşlatıyor bazen de hızlandırıyordu. Zaman, koşulsuz, tavizsiz ilerliyor, sevilenler daha bir kıymetli oluyor, keyif soruların yerini alıyordu.

Pencereyi örten yaprak işlemeli beyaz tül aralanınca, dışarıda vuku bulan sessizlik, yarım kalan değil, tamlığa ulaşmış bir hayalin kuytu köşelerine rastlıyor, mutluluk yeniden göz kırpıyordu.

Sabahın gelmesi tanıdık bir düşünceydi elbette, gece ya da sabah olması değildi esas durum, aldırmadığın ama içini kaplamaktan da vazgeçmeyen duyguların oluşmaya devam etmesiydi belki..

Nasıl ? Diyordun içinden.. Aldırmadım ama yine de beynimin her köşesinde kol geziyor. Benimki, duyduğum ve sevdiğim huzur ifadeleri, kalpten gelen, irkilmeye mahal vermeyen gelecek zaman sözleri olsa gerek.. İlgi çekici ama uzaklaşmayı gerektirmeden var olabilecek.

Sıkı tutunup, gökteki ve yerdeki çevreni kuşatan şeylere, duraksamadan ve gitmeye kalkışmadan yerini bilmek ve düşünmek..

Bir kez daha olacak mı ? Bir geçiş; sessiz, sakin, duygulu ve bambaşka !