Nereden başlayacağımı, bilemiyorum. Ne kadar deli bir hafta geçirdim. Hala başım dönüyor. İki kızımın da, kendi hayatlarında milat olacak tarihlerini yaşadık. Biri, İlkokul birinci sınıfa başladı ki, hiçbir şey anlamadık, yardımları sayesinde, bize hiç iş bırakmadı, sağ olsun. Ama ufaklığımız, kreşi, ablasının okulu gibi hayal etmediği için, yarım bırakmak zorunda kaldı. İki günlük İstanbul ziyaretim ise, büyük şehirlerin, aslında ne kadar dolu olduğunun, bir göstergesi gibiydi.
Hayatın en güzel yanı, sıfırdan başlanılan öğrenme durumunun, bile bile çocuk doğurularak, tekrar sıfıra indirgenmesidir. Aslında, defalarca geçtiğin , sağa sola bakmadan, adet ve göreneklere göre, taklit ederek, kulaktan dolma, bazen de gözü kapalı ilerlediğin yollarda, çocuğunu büyütürken, tekrar gezindiğindeki farklılıklardır. En zor yanı ise, onlara imreniyorsun. Bir sürü hakları var, yanlış yapmak için, ama doğruları bildiğin halde, anlatamıyorsun. Yani önceden bilmek, çoğu zaman hiçbir işe yaramıyor.
Aynı, defalarca tekrar eden, büyük insanların yaptığı yanlışlar gibi. Zülfü Livaneli’nin son romanı Son Ada’dan, sonra bir şeyler yazmak çok anlamsız geliyor bana. Çünkü yaşadığımız, geri döndüremediğimiz hayatta, yaptığımız yanlışların etiketi, çok pahalı oluyor. Bir saatte okuyup, bitirebileceğiniz bu roman, size bundan sonrası için, ancak bir çocuğun dinlediği kadar etki yapacaktır. Çünkü bundan önce yazılanlar da ancak o kadar etkili oldu ki, hala aynı yanlışları yapmaya devam ediyoruz. Ya da doğru insanlar okumuyor bu romanları ! Hangisi olduğunu, zamana ve size bırakıyorum, bundan sonrası için. Belki de bu da bizim için bir milattır.

Var mı benden daha adisi
Her sabah utanmadan kalkan
Güneşe bakıp, işe başlayan
Felaketleri ayağıyla, halının altına iterken
Utanmazlığı dağlara çıkan. Ag

Son Ada’ya ithafen…..

25.09.2013