“İçimde Sakladığım Acıları, Bir Tek Alnımda Ki Çizgiler Ele Veriyor”
     Dile gelen dertten çok, dile gelmeyendir insanı benliğinden yoksun bırakan. Dile gelebilen derdi paylaşabildiğin için rahatsındır. Mesela bir yükü bir kişinin taşıması ile o yükü üç kişinin taşıması arasında dağlar kadar fark vardır. Dertte öyledir işte paylaştıkça yükünü hafifletir paylaştıkça ağırlığından kurtulursun. Paylaştıkça rahatlar, rahatladıkça unutur, unuttukça anı olmaya başlar o dert ve anıların yer aldığı gönül defterinde yer almaya başlar.
     Peki dile gelmeyen yada dile getirilemeyen derdin ağırlığı nedir? Sırtına haddinden fazla yüklenmiş bir ağırlığı taşımak zorunda kalan bir hamal gibi taşırsın o derdi. Taşıdıkça yorulursun git gide ağırlaşır, ağırlaştıkça hüzünlenir ve hüzünlendikçe öfkelenirsin… Ama ne yazık ki her şeye rağmen yine de yaşar durursun.
     Birde dostluklar vardır. Kendi hayatından çok sevdiğin dostluklar. Peki, ya dostlar! Gözünün içine baktığın insanlar. Sevmeye kıyamadığın, dokunmaya korktuğun insanlar ama er yada geç kaybedeceğin insanlar. Verdiğin değere karşılık vermeyen, sevgini anlamayan ve sana değer vermeyen belki seven ama gurur yapıp söylemeyen insanlar. Varlıkları bile verdikleri değere katan insanlar… İşte bu insanlara söylenebilecek tek söz;
“Biz istenmediğimiz gönülde gölgemizi bile bırakmayız.”
                                                  Adem KOÇAKER