I
Her kelebeğin, diyorsun bana;
Üşenmeden parmaklarıyla,
Tanrı boyarmış kanatlarını.
Üflermiş sonra
Çiçeklerle bahtiyar,
Bir nefeslik hayatını.

Kelebeklerin ardından ağlama.

II
Ağlama,
Ölüme dökülen her gözyaşında
Var birkaç damla kirli sevinç.
Utanmayı bil, ağlama.

Herkes kendi yıkılışını görür
Başkasının ölümünde.
Herkes ölür düşünün bir yerinde
Ve hayatın devam ettiğini görür,
Aynı düşte.

Ağlama,
Hala parmakların oynuyorsa
Ellerinde zafer işaretidir yaşam.
Kıymetini bil, ağlama.

III
Ağlama,
Üç gün bile sürse hayatı
Kanatlarını parmaklarıyla,
Üşenmeden boyuyor Tanrı.

Kelebeklerin ardından ağlama.