Çay gülüne çiy düştü erguvanlarda neşe.
Güneşin rüyasını hayra yordu çaydanlık.
Leyla’nın gülüşünü iliştirdim güneşe.
Kuruldu nazdan saray kuruldu billur hanlık.


Bir efsane yazıldı gül misal gülüşünden.
Katre katre süzüldü ince belli bardağa.
Binbir gece masalı demliğin has düşünden.
Gönlümüz takılalı ipek ibrişim ağa.


Ferahnak şarkıları sükutla harmanladık.
Çayın berrak nağmesi dilimizde sır oldu.
Aşkın şeceresini acı çayla anladık.
Karanfilin katresi dudağımızda soldu.


Çiy düştü çay gülüne efsanelerde hüzün.
Zemheri ayazında erguvanın nefesi.
Efsane gülümsedi hükmü kalmadı güzün.
Suzinak şarkılarda çınladı çayın sesi.


Zarafeti resmetti elleriyle bir ceren.
Gözümüze fer oldu ışıl ışıl gamzesi.
Demliğin diğer adı su özüne gül deren.
Bizi meftun eyleyen efsanenin busesi.
Ankara, 03.02.2014 İ.K