İlla yaşanmış olması gerekmez;
Biten gün ömürden düşmüş sayılır.
İlla yaşamış olması da gerekmez
Sönmüşse soba,
Oda,ölmüş sayılır
Çünkü soğur.


Cevaplaması hep güç oldu benim için
Nasılsın diye sorma
İyiyim ben,
Bildiğin gibi işte..
Bilmediğin kadar da yalnız.

Gözlerimde kupkuru yaş...
Hırıltısı dinmiş
Göğsüm; bir durgun deniz,
Kalbim; kırık tekne,
Batmış..

Elleri çiçeklerle dolu,
Kolları boş
Ağaçlar da yalnız mıdır sevgilim?
Ormandır belki de yalnızlığı hiç bitmeyecek olan
Yalnızlığı her ağaç kadardır çünkü
Gitgide büyüyen
Gün geçtikçe çoğalan.


Dışarda hayat nisan kokuyor,
Sen kokuyor rüzgar.
Perdeyle pencere arasında kokluyorum;
Sedyeye bulaşmış kanı
Ve serum kokusunu

Ve tanıyorum morgun soğukluğunu,ellerimden.