Evladiyelik düþler biriktirdim durmadan,
Eski mektuplar gibi hepsi postada kaldý...
Küskün bir çocuk gibi çömeldim bir köþeye,
Sakladým gözlerimi kimse görmesin diye,
Sustum, suskunluðum ikrâr sayýldý.

Kimsenin bilmediði bu þehri ben yaþadým,
Ben yürüdüm, boþluða atýlan adýmlarla.
Þiirler söyledim, duymadý kimse,
Okurken unuttuðum mýsralarla ben yandým,
Ben yaktým, bir gecede kül olan ormanlarý..

Pandora'nýn kutusunu ben açtým,
Ruhumun tüm zehrini üfledim ormanlara;
Bütün ihanetlerde benim parmaðým vardý,
Ýnsanlýða en büyük yalaný ben söyledim,
Mikropluk yalnýz benden bulaþtý insanlara...

Tek baþýma iþledim en lanetli suçlarý!
Ve ustaca sakladým sorgucu bakýþlardan.
Bende kalacaðýna söz verdiðim sýrlarý,
Ne kuldan esirgedim, ne de uçan kuþlardan
Vefanýn ipliðini pazara ben çýkardým.

Yürüdüðüm yollarda yalnýz mevsimler deðil,
Örselenmiþ ruhumun iklimi de deðiþti,
Ter içinde uyanýp, pencereye bakýnca,
Gördüðüm o kabusun içinden çýktým ama
Bu hayatý zindana çeviren suçlu benim.

Mehmet Taþtan