Yağmurlu bir yerde açıveriyorum gözümü.
Öncesi, hayal meyal görüntüler.

İnsanlığımı elimden aldıklarından beri hissetmeyi bıraktım.

Tek somut varlığım ise, yıkıntılarımdan çaldığım sert taşlar.

Yanımda bir adam var, onu hissetmek istiyorum fakat olmuyor.

İçimdeki çocuk, ısrarla o görüntülerdeki adamı istiyor.

Bağırıyor, tepiniyor, isyan ediyor..
İçimdeki çocuk canımı çok yakıyor.

Elimdeki taşları ona doğru fırlatmaya hazırlandığım gecelerde yanımdaki adam ağlıyor.
Her gözyaşından, ölü bir kuş düşüyor.

Yağmur diniyor, seher doğuyor, gece bitiyor..

Her yeni günde, ölen o kuşların sesine biraz daha hasret kalıyorum.

Ne çocuğu öldürebiliyorum,
Ne de adamı terk edebiliyorum..

Parklarda değil de şiddet içinde büyümüş o çocuğun adını aşk koyuyorum.

Adamı da yeni bir ruha bürüyorum.

Ben en büyük ihaneti kendime ediyorum.

Canım yanmıyor, sesim çıkmıyor, eski insani düşlerime geri dönüyorum.

Her mutluluğun içinde biraz da hüzün vardır değil mi?

O adamın gözlerinde uçan kuşlar, minik hüzünlerle siliyor görüntüleri.



İşte böyle devam ediyorum yaşamaya,
Her insan gibi..