Sen yokken biraz bacaklarım kanadı, biraz hasta yattım, çok sevildim, bolca düşündüm. Onca kine rağmen asla dinmeyen güvenimi, her korkumda sana sığınmayı düşündüm. Gözlerinin uçurumdan attığımda kendimi, çocuk sesinle sakinleşebilmeyi düşündüm. Elimde bir avuç yavan düşünce varken, kalakaldım. Ben, hiç bir zaman ben değildim sende. Hep yağmacı vandal ve biraz kusursuz sevişmeler gibiydim. Özledim, özlemim dinmedi hiç bir zaman ama yalnızlaşmanın korkusunu artık kaldıramayacak, eski bir kantarım. Adın geçtiğinde tüm bildiğim isimleri sildim şimdiye kadar, silmeye de hazırım. Yeter ki seni ayaklarının üzerinde, tüm gücünle beni kurtarırken görebileyim.