Küçük kızın bir elinde ona hediye edilmiş anahtarlık vardı,bir elinde de yeni aldığı kalem..
Yazacaktı belki şimdiye kadar hüzünle kararttığı, üzerine kara bulutlarla kapladığı o beyaz sayfalara bu defa aydınlık yanlarını dökecekti belli ki..

Aldı eline anahtarlığın ucundaki kaplumbağayı da..
Bu anahtar kaplumbağa hızıyla o kapıyı açana kadar ne hale gelecekti acaba bilinmez ya da var miydi bir kapı açılabilen..
Kaplumbağa bu sabırla yürür yürümek zorundadır başka çaresi yoktu belki de, kalkanı da var zaten kendi kendine yeten yuvasında ..
Yürüyor işte, kimseye minnet etmeden, neden koşsun ki varacağı yerde duracak zaten..

Kaplumbağa işte keyfi yerinde dedi kendi kendine küçük kız, ama umursuz mu umutsuz mu acaba diye tekrar etti sığ köşesinde..
Bilmiyordu ki onun yuvası kendisi,nereye gitse başı üzerinde yeri.. nereye varsa gönlü üzerinde sevdiği..

Es bakalım kendi kendine ve bir gün kabuğuna çekilince haber et dedi küçük kız haber et ki insanlık üzerini çiğnemesin evde kimse yokmuş diye.. 🐢🐢