Küçük kýzýn bir elinde ona hediye edilmiþ anahtarlýk vardý,bir elinde de yeni aldýðý kalem..
Yazacaktý belki þimdiye kadar hüzünle kararttýðý, üzerine kara bulutlarla kapladýðý o beyaz sayfalara bu defa aydýnlýk yanlarýný dökecekti belli ki..

Aldý eline anahtarlýðýn ucundaki kaplumbaðayý da..
Bu anahtar kaplumbaða hýzýyla o kapýyý açana kadar ne hale gelecekti acaba bilinmez ya da var miydi bir kapý açýlabilen..
Kaplumbaða bu sabýrla yürür yürümek zorundadýr baþka çaresi yoktu belki de, kalkaný da var zaten kendi kendine yeten yuvasýnda ..
Yürüyor iþte, kimseye minnet etmeden, neden koþsun ki varacaðý yerde duracak zaten..

Kaplumbaða iþte keyfi yerinde dedi kendi kendine küçük kýz, ama umursuz mu umutsuz mu acaba diye tekrar etti sýð köþesinde..
Bilmiyordu ki onun yuvasý kendisi,nereye gitse baþý üzerinde yeri.. nereye varsa gönlü üzerinde sevdiði..

Es bakalým kendi kendine ve bir gün kabuðuna çekilince haber et dedi küçük kýz haber et ki insanlýk üzerini çiðnemesin evde kimse yokmuþ diye.. 🐢🐢