KİMSE YOK
Uzak iklimlerden geldin dolu dizgin.
Doru bir kısraktı mevsimler,
Kaç dalla dövüştü kim bilir,
Yorgun rüzgârların demir nalları altında ezilen gönlün?
Kaç el dokundu saçlarına,
Kaç yürek sildi gözyaşını avutmak için?
Hatırlamak zor değil yüzünü,
Can alıcı pençesini,
Yitip giden nesi varsa ömrünün.
Dalıp giderken derin ve uzak,
Gece bekliyor seni, gün batıyor ateşler içinde.
Kumsala bıraktığın son ayak izlerini
Dalgalar, nasıl da siliyor son bi gayretle.
Kimse yok, bakınma sağa sola boş yere.
Şimdi herkes,
Kaybolan yıllarına
Ve içindeki yalnızlığına sürgün.
                          Seyfi ALTINDİŞ