Ne zaman kapısının önünden geçsem
garip bir telaş düşerdi gözlerimin içine
eksiksiz bir titreme sarardı dört yanımı
sevda yüklü baharlar şöyle dursun
yaz sıcağı bir heyecan duyardım
yerden göğe doğru yükselircesine...

Ne zaman kapısının önünden geçsem
hüznümden soyunurdu sanki utangaç yüzüm
dudağımda gezinirdi tarifsiz bir mutluluk
karşılaşma ihtimali ne kadar zor olsa da
attığım her adımda hayalini kurardım
ellerimde ellerini görürcesine...

Ne zaman kapısının önünden geçsem
içim sıra dizilirdi sonsuz bir umut
sonrası, ah sonrası
dem tutardı kirpiğimde yokluğunun yarası
baktığım yerde bulamamak
uçururdu yüreğimden yağmur kuşlarını
gittiğim yollar kadar gözyaşına doyardım
her damlada bin defa ölürcesine...
Arzu Karadoğan
13 Ocak 2018





......