Onun için her þey basitti. Sabah kalkar iþine gider bir müddet çalýþtýktan sonra evine geri döner ve uyurdu. Basit bir çemberin içinde yaþayýp gidiyordu. Hayata karþý bir alýp vereceði yoktu, kaygýsýzdý. Kaygýsýzlýk çoðu zaman nimet gibi gözükse de ara sýra deðersizlik suretinde beliriveriyordu.
Üç diþli, koca, çirkin suretin belirdiði dakikalarda parktaki önem arz etmeyen banklarýn birinde oturuyordu. Çocuk sesleri, rüzgar uðultusu, yaprak hýþýrtýlarý, arabalarýn gürültüsü gibi niceleri karýþýp kulaklarýndaki sessizliði örtüyordu. Gözleri yalnýzlýðýn kaygýsýný bastýrabilmek için olabildiðince çok insana bakýyordu. Bu his diðerlerini kýskanmasa yol açsa da hakký olmadýðýný biliyordu. Öteki olmak kendi tercihiydi. Zorluklarý vardý elbette; büyük varoluþ sancýlarý çekmesine sebep oluyordu. Bazen evrenin herhangi bir yerindeki bir toz taneciði kadar iþe yarayýp yaramadýðýný düþünüyordu. Her bakýmdan baþka insanlarýn sorduðu mütevazý sorulardan iyidir diye düþündü.

“ Hahaha… Gerçekten bunu yapamadýðýna inanamýyorum.”
“ Dans ettiðinde karþýndaki insana eziyet etmediðine emin ol!”
“ Sadece biraz estetikle daha iyi görünebilirsin.”
“ Gerçekten hiç sevilin olmadý mý?”
“ Herkes baþarýlý olacak diye bir kural yok ki caným. Daha fazla vakit kaybetme bence, yapabileceðin iþlere bak!”

Vermek istediði cevaplarý vardý aslýnda; onlara kendine olan inancýný anlatmayý o kadar çok istiyordu ki… Ýnsan duymak istemezse karþýsýndakinin ne kadar baðýrdýðýnýn bir önemi yok. Sadece, bunu biliyordu. Zamanla kendine bile anlatma isteðinden vazgeçti. Gerçi; Murat’ýn sesi hep kýsýk ve özgüvensizdi bu yüzden insanlarý suçlamadý.
Kimsenin farketmediði bir nefes daha býraktý, orada bulunduðuna dair son bir iþaret. Geliþi sessiz olduðu gibi gidiþi de sessiz olmuþtu. Oracýkta, o bankta, tamamen yok oluverdi.