Huzuru gün doğumunda ya da gün batımında aramak, bana çok garip geliyor.
Huzur en çok gecededir,
Karanlığın en can alıcı noktalarında.

Düşünün ...
Acı iliklerinize kadar işlemiş.
Mevsim ne olursa olsun, içiniz titriyor.
Bazı zamanlar aklınızı yitirecek gibi oluyorsunuz.
Ama bu bir süre sonra size, neden huzurun gecede olduğunu, yerini teselli uykularına bıraktığında anlıyorsunuz.
Gündüzleri bu hazza varamazsınız, çünkü.
Gündüz, yaşadıklarınızı unutmak için uyuduğunuzda ve tekrar uyandığınızda hala aynı günde olduğunuzu hatırlamanız, sizin bu çıkmazdan çıkamayacağınızı, tekrar tekrar aklınıza düşürtür.
Ama gece öyle mi?
Bir uyuyorsun karanlık,
uyanıyorsun aydınlık.
Sevenler iyi bilir,
Umut böyle anlarda doğar.
Bir şeylerin değişmeyeceğini, biliyorsunuz.
Ama en azından nefesinizin sizi o gün boğamayacağını da biliyorsunuz.
Huzuru, bırakın gece de kalsın,
Gündüzlerinizin üstü de sizin olsun..