Seni Sevmek

Seni sevmek...
Bir tutam nergiz kokusuydu,saçlarýndan daðýlan,
Dudaklarýnla dudaklarýmýn arasýnda sýkýþýp kalan.
Seviyor... sevmiyor diye koparmaya kýyamadýðým,
Baharýn ilk uyanýþýndaki papatya yapraðýydý!
Ya da uç uç böceðinin kendi dünyasýnda,
Aklý sýra kocaman açtýðý küçücük kanatlarýydý.

Seni sevmek...
Güneþin engin denizlerde çýrýlçýplak kalmýþ haliydi,
Baktýðýnda yakan, uzaklaþýldýðýnda üþütüp titreten.
Þýmarýk dalgalarýn, sahillere tokat gibi inen vuruþlarý,
Ve her vuruþunun ardýndan aðlattýðý kum taneleriydi!
Kimi zamanda arsýz bir rüzgarýn sürüklediði,
Topraða tutunmaya çalýþan, çaresiz çiçek tohumlarýydý.

Seni sevmek...
Uçsuz bucaksýz gökyüzünü minicik yüreðe döþemek!
Yaðmur damlalarýný, kar tanelerini avuç avuç bölüþmek.
Bozkýrlarda gelincik, daðbaþlarýnda kardelen olmak,
Öylesine kýzýl ve narin, öylesine beyaz ve maðrur!
Kelebeklerin uçuþu kadar hafif, sel taþkýný kadar coþkulu;
Tarifi kelimelerle anlatýlmayacak kadar tuhaf bir duygu.

Seni sevmek...
Temmuz akþamlarýnýn güzelliðidir çoðu kere,
Yýldýzlarý ve ýþýltýlarýný gözlerinde seyretmektir.
Bazende ay ýþýðýnýn suya yansýyan gümüþ rengiydi,
Aktýkça baþtan aþaðýya; gizli gizli rakseden!
Ya da sabaha yakýn vakitlerde, çöken ürpertiydi,
Seni sevmek var ya! o kadar güzelki anlatamam inan.