Her tarafta o aðýr, sanki cehennemden çýkmýþcasýna duman vardý. Ýnsanlýðýn medeniyeti sanki çekilmiþ bir göl gibiydi burada. Sanki iki hafta önceki bu yerle þimdiki bu yer ayný deðildi, evet ayný deðildi.

Sokakta yürüdükçe sürekli karþýma çýkan yamalanmýþ, talan edilmiþ dükkanlarla doluydu. O gürültünün yankýsý sanki devam ediyor gibiydi oysaki daha çok ama çok uzaktayken bu sesi bir televizyon programýymýþcasýna izleyen de yine bizdik. Zamanla ses yükseldi, yaklaþtý ve ansýzýn bir gök gürültüsü gibi vurdu bizi. Kimse ne olduðunu anlayamadý ama içlerinden geçen sadece bir tek kelime vardý “Ben!”.

Ýlerledim. Elimi bile göremezken ilerledim. Etrafta doðallýktan gram kalmamýþken, her þeyin tonu siyahken ilerledim ve karþýma eski günleri hatýrlatacak parçalanmýþ ve yanan eskiden çocuklarýn renkli çiçekler içinde koþturduðu, sallandýðý, bencil olmayan, sadece kendilerini düþünmeyen, eski günleri hatýrlatan o masum çocuklarýn parkýydý, özgürlüðün parký. Ama eskiden hiç ama hiç eser yoktu sanki. Sadece Ateþte yanan “Ben” sözcükleri vardý.

Devam ettim.

Olaylar ilk olmaya baþladýðýnda üç tip insan vardý: Benler, Kanat Gerenler ve Uymayanlar. Kanat gerenler en iyileriydi. Çünkü insanýn kendisinden önce diðerlerinin geldiðine inanýrlardý. Keþke onlardan daha da çok olsaymýþ bu cehennemi cennete çevirirlerdi. Sonra “Uymayanlar” çýktý. Bunlar hiçbir þeyin olmadýðýna inan tehlikelerdi ama benler kadar tehlikeli deðillerdi. Kurallara uymaz, sanki suça ortaklýk yapan suç ortaklarýydý. Ve en tehlikelileri olan “Benler”. Benler bu tablonun ressamýydý adeta. Felaketi boya gibi kullanýrdýlar. Talan edilen dükkanlar, yakýlan araçlar ve yok edilen parklar… Ses kapýmýza dayandýðýnda benler, koþuþtururdu paçalarýný kurtarmaya. Kendi kardeþlerini, akrabalarýný, dostlarýný. Kendilerini ölümün eþiðinde gibi düþünmeye zorluyorlardý. Otuz kiþiye yetecek erzaðý sadece kendilerine alýp kanat gerenlerin ölmesine göz yumuyorlardý oysaki herkese yetecek kadar vardý yaþam, kendini düþünen bir bencile deðil.

Karþýma bir insanýn çýkmasý için dua ediyordum. Yalnýzlýktan býkmýþtým. En son gördüðüm insan elimdeki yemeði zorla alan bir bendi. Yollarda ecel sessizliði kol geziyordu, ölüm de öyle. Neden dýþarýya çýktýðýmý da tam bilmiyordum. Doðru yemeðim bitmiþti ama dýþarýda yemek bulmak bastýðým yerden pembe aðaç çýkmasý kadardý yani imkansýz. Belki býkmýþtým bu durumdan. Her þey çok belirsizdi gerçekten de. Umut tükeniyordu, cesaret tükeniyordu, hayaller tükeniyordu.

Bir an düþündüm nerede yanlýþ yapmýþtýk diye ama cevabý zaten biliyordum çünkü hiçbir þeyi doðru yapmamýþtýk hem de hiçbir þeyi. Belki uzakta çok uzakta mutlu insanlar vardýr her þeyi doðru yapan.

Yolculuðumun ikinci saatine gelmiþtim bile ve bir þey fark ettim: dýþarýsý güvenliydi. Önceleri dýþarý çýkmayý býrakýn cama çýkmak bile tehlikeliydi tabii kim uymuþtu ki bu uyarýya. Ölüm içlerine iþlediðini fark etmiyorlardý bile. Ama son hep aynýydý… Ve þimdi bana bir þey olmadýðýna göre doða askerlerini siperlerden çekmiþti çünkü biz kazanmýþtýk ama olmamasý gereken bir zaferle. Ýnsanlýk artýk dünyayý mahvetmiþti ilkte bahsettiðim o dumanla, o ateþle.

Artýk etrafta içimize giren gizli bombalar yoktu ama artýk insanlýk da yoktu belki son kalan insan ben bile olabilirdim.

Hala bir yiyecek ya da su bulamamýþtým, tek yaptýðým ilerlemekti zaten. Fakat bir kýpýrtý gördüm karanlýk dumaný bir perde gibi hareketlendiren. Acaba bir insan mýydý oradaki ya da düþman mý? Onun bir insan olmadýðýný er geç anlamýþtým da zaten o sadece rüzgardý, boþ ve insanýn içine iþleyen rüzgar.

Üçüncü saate girdiðimde açlýðýn ve susuzluðun verdiði yorgunluk artmaya dayanýlmaz bir hale gelmiþti artýk. Galiba yapamayacaktým. Karanlýk, Pütürlü ve kuru ölü bir aðaca yaslandým ve düþündüm “Ýnsanlýðýn sonunu, medeniyetin sonunu ‘ben’ getirmiþti, ‘ben’ diyenler ‘ben, ben, ben…’”.