"Bağışlamayı öğrendim" mi ?
Kendimi bağışlamaksa, evet....
En iyi yaşam , iç huzurum için,
önce kendimle barışık olmam gerektiğini biliyordum çünkü.
Ancak, ötekileri, onları bağışlamak ?
Çok istememe rağmen "maalesef "....
.
Hiç konuşmadığım, küs kaldığım olmadı.
Ne olursa olsun, mutlaka bir “merhaba, nasılsın” ım vardı herkese…
Ancak sözcükler öylesine dökülse de dışıma,
parçalanıp, kırıldıysam bir kez,
ne yapsalar , etseler onamadım...
Hele bir de, yanlışlar ardı sıra tekrarlandıysa,
çıkarlar herkesinkinden üstün tutulduysa,
birileri kullanılmaya çalışıldıysa,
bencilce savaşıldıysa dostça yaklaşılarak,
bağışlamak kolay mı?
.
"Önemli değil, hatalar kul içindir, bağışlamam doğrusu, affetmeliyim" diyerek
kendimi avutmaya çalıştım çoğu kereler.
İnanmak istedim bu düşüncelere.
Ancak olmadı, olmuyor...
Bir yerlerde kaldı bir şeyler..
İlk gün gibi, eskisi gibi değildi hiç bir şey.
Yürekten bağışlamayı öğrenemedim, öğrenemeyeceğim de...
.
Şu an bunları söylerken, kendimle bir hesaplaşma içindeyim,
yine kendi rahatım için. Bencillik değil de, ne bu?
Çelişkilerle sürüklenip, boğulmak,
bağışlayamadıklarıma, hoşgöremediklerime
kendimi haklı gösterme çabası değil mi?

Neden aklımdan kovuyorum, kendimin de hoşa gitmeyebileceğini?
Silinemez izlerimin kaldığını bilseydim, üzülmez miydim ?
Kimbilir? Buna yanıt bile bulmam şu an çok zor ..
Değer verdiğim kişilere, yaptığım hatanın ayırdına vardığımda,
kahrolduğumu söyleyebilirim sadece..
Bağış dilencisi olamıyorum, bağışı sunmayı bilmediğimden...
Bu da bir bencillik örneği..

En kötüsü de yapmam gerekeni bilip, yapamayanlardanım. .
Bilmeden yapılan yanlışlar, kusurlar, günahlar, suçlardır HATA...
Hatanın tekrarına,
bilerek yapılanlara da
hata denmesi
"HATA" ya haksızlık oımaz mı,
sizce de?
.
26/02/2003
Nesrin Göçmen