Kendi kozamda can buldum
Dokuz ay on günde ben, ben oldum
Kendi ütopyamda büyüdüm
Kendi doðrularýmla yol aldým
Kendi dilimle konuþtum
Söylediðim dinlendi, söyleneni anladým
Aklýma yabancý, fikrime ters düþeni
Elimden ekmeðimi alaný
Cebimden paramý çalaný affetmedim…

Ne köle oldum, ne köleleþtirdim
Ne uçan kuþu vurdum, ne de aðaçta dal kýrdým
Ne çaldým, ne hak yedim
Ne kalp incittim, ne hor gördüm
Uçmak, özgürlüðe kanat çýrpmak
Ýstediðinde caným, salýverdim uçurtmamý
takýlýp arkasýna, ulaþtým mavi göðe...

Özgürlük çok güzeldi, oturdum bir nehrin kýyýsýna
Kendi halinde, ne güzel de akýyordu
Beslendim, taþýndým denizlere
Hem köy oldum, hem kasaba
Hem doðulu, hem batýlý
Tepeden bakmadým hiç kimseye
Yaradýlaný sevdim Yaradan’dan ötürü
Küfür, hakaret, yalan, dolan bilmedim
Allah’tan korktum, kuldan utandým
Haram yemedim, çalmadým, çýrpmadým
Yoksulu býrakýp, zengine kul olmadým
Zayýfý ezip, varlýklýya güç vermedim
Oyunlar kurup kimseyi kandýrmadým
Mum oldum kendi alevimle yandým
Kendi ýþýðýmla aydýnlandým
Üþüyen beyaz gecelere sarýlmadan
Gökyüzünü üstüme örtmeden uyumayý da öðrendim...
Mutluyum çok, ödünç bir akýlla yaþamýyorum
Özgürce dalgalanýyor ruhumda
Kýrmýzý-Beyaz Bayraðým hep baþýmda...

Rukiye Çelik
8.10.2022