Burasý hep gece, hep karanlýk anne
Ve ben, o karanlýk kuyuya düþmüþ bir taþ
Bir hayat üçgeninde, kendi cehennemimdeyim
Bir hiç oluyorum bu geometrik þekiller içinde
Zindandayým, karanlýk büyüyor, ben küçülüyorum
Zerre zerre ufalanýyorum, açým-susuzum, sensizim Üstüme üstüme yýkýlýyor dünyalar, cennet-cehennem
Kafesine kilitlenmiþ kanatsýz bir kuþ gibiyim anne...

Bazen gözyaþlarýmýn ucunda sanki yýldýzlar parlýyor
Sen geldin, senin ýþýðýn düþtü yüzüme sanýyorum
Üzerimdeki taþtan-topraktan, demirden kurtulmak için
Her þekle giriyorum; kiminde kare, kiminde eþ kenar üçgen
Kiminde öksüz bir düþ, kiminde sen, kiminde ölümün uzanan eli Ben neredeyim, senle mi, sensiz miyim, bilmiyorum anne...

Söz vermiþtin hani, kar yaðýnca kardan adam yapacaktýk
Gözleri zeytinden, burnu havuçtan, baþýnda beresi
Hani üþüyen ellerimizi nefesimizle ýsýtacaktýk
Ve biz seninle baharý bekleyecektik
Aðaçlar çiçek açtýðýnda bayram edecektik anne!..

Gördüðüm ilk ýþýk senin gözlerindi
Duyduðum ilk ses senin sesindi, nerdesin anne?
Ne gözlerin deðiyor gözüme, ne sesin karýþýyor sesime
Yoksun yanýmda, kör-kötürüm, bir hiçim anne
Biz niye öldük, bizi kim, kimler neden öldürdü anne?
Hani cennet, cehennemden daha güzeldi
Öyleyse, neden cennette herkes aðlýyor, her yer karanlýk
Ve sen neden yoksun yanýmda? Elim boþlukta sallanýyor!..

Rukiye Çelik
5.2.2023