Düþünürdüm her gün, insanoðlu neden güler, neden aðlar, neden sessizdir bazý zamanlar. Sonunda buldum, sevgiymiþ meðer insaný düþündüren, güldüren ve aðlatan. Kuþlar tercüman oldu bana, havayla, daðlarla ve gökyüzüyle konuþmama. Meðer þu bizim bildiðimiz sevgi gülmekten ibaret deðilmiþ. Sordum onlara, peki nedir diye sevgi, iþte o zaman sustular, küstüler bana. Acaba bir hatamý ettim diye düþününce, sus dediler bana, alma dediler o kelimeyi aðzýna. Siz insanoðlu, kirlettiniz o temiz pak hisleri, unutturdunuz geleceðe, anlamý derin sözleri. Sordum; peki nedir o kelimenin anlamý, gökyüzü ne kadar uðraþtýysa da bana anlatmaya, sýkýldý, dertlendi ve yine derdinden baþladý yaðmur olup yere inmeye, denizlerde buharlaþýp çýktýlar göklere, daðlarda derdinden kar tutup beyaz kefeni giydiler. Bunlar hep eski sevgileri anlatmaya çalýþýp ta baþaramadýklarýndan olurmuþ meðer.

Ya sen ! dedim o küçük kuþa; gezersin uzaklarda, mutlu diyarlarda, sýcak yerlerde sen bilmezmisin nasýl olur sevgi. O küçük garip kuþ daldý uzaklara, baþladý gözleri damla damla yaþarmaya, gözyaþlarýyla içini dökmeye bir yandan da onlarý anlatmaya. Neymiþ meðer sevgi, mutluluk muþ o, gülücükmüþ, dostluk beraberlikmiþ. Kelimeler yetmezmiþ anlatmaya, aslýnda her kelime kendi baþýna anlatýrmýþ bize sevgiyi. Bazý gözler bulmuþ kelimelerde, tabiatta, doðada, dalmýþlar tefekküre baþlamýþlar aðlamaya. Bakmýþlar ki her biri birer mecnun, ellerini açýp yaratana “sevgi bur da gelin” diye baþlamýþlar dua ya. O Ferhatlarýn, Keremlerin, Mecnunlarýn seslerinin yankýsýný duymuþ uzaktan sevmeyi, sevilmenin deðerini bilen gönüller. Onalarda mecnunlar gibi sevgiyi söylemiþler göz yaþlarýyla, kimileri bunlara deli, kimileride sevmeyi bilen serseri demiþ durmuþ. O dertli mecnunlar ordusu unutmamýþ maþukunu nasýl unutsun ki istese de unutamaz. O his o duygu iþlemiþ vücudunun enderin noktalarýna hele hele kalbine bir yara açmýþ ki, inceden inceden sýzlar hasretinden kan aðlar. Açmamýþlar dillerini, üzülmesin diye sevdikleri hep atmýþlar kederlerini içlerine. Bir ümit için hakka açýk elleri.

Ne detler çekmiþ meðer benim dertli kuþum; anlattýkça aðladý, aðladýkça coþtu daldý yine uzaklara. Geçmiþi anlattý sevgisinden nasýl daðlarý deldiðini Ferhat’ýn, ya çöllere düþen Mecnun, onlar daha neymiþ ki ne sevgiyi bilenler gelip geçmiþ. Yunus gibi, Mevlana gibi sevmiþler elbette onlarda birini, Hakka açýp ellerini istemiþler sevdiklerini.

Benim dertli kuþumda severmiþ gülü, adý çýkmýþ bülbül diye. Gonca gülde severmiþ bülbülü, onsuz geçirmez miþ hiç ömrünü. Anlatýrken dertli kuþum gülü güzel gördüðünü, anlar gibi oldum aradýðým sevgiyi.

Elime alýnca bir kalem ile birde kâðýt yazmak istedim sevgiyi heceleri birleþtirip kelimelerle. Yaþanýr fakat tarif edilmez bir duyguymuþ sevgi. Sevgiyi okuya bilmek istedim, karþýmdaki karlý daðdan, martýlarýn uçuþtuðu mavi ovadan, okumaya çalýþýrken daldým uzaklara, daldým ki ne dalýþ, neler gördüm, neler duydum ah bir anlata bilsem. Dinleyin beni anlatacaðým bir gün sevmeyi ve sevilmeyi.