Ayrılık iklimi yavaşça estirdimi rüzgarını,
Yaşamak bir işkence gibi gelir yorgun vücutlara,
Gidildikçe uzar yollar,
Gidildikçe ağırlaşır üstündeki sisin perdesi.
Göremezsin önünü çaresizce ilerlersin,
Gözyaşları ile örülür gülüşlerin.

Bağıramazsın yalnızlığa, bağırsanda duyuramazsın haykırışlarını,
Yalnızlık zaten yalnızdır.
Kimse yoktur acılarını dindirecek.
Sarılırsın anılara, belki bir aydınlık olur diye sarılırsın.
Uykuların bölünür düşlerinin sınırsızlığında,
Hayal kuramazsın çünkü çalınmıştır sabahların.
Uyanamazsın asla umut denizlerinin ortasına.

Yalvarışların boşunadır gitmiştir bir sevgili daha,
Terk edilmişliğinin sınırsızlığında diz çökersin tekrar tekrar.
Beklemek istemezsin, ama bekliyorsundur zaten acıtan hüzünlerinle.
Hiç umutlanmamalısın bundan sonra geri gelmez ışığını verdiğin sevgilinin gülüşleri.
Hiç umutlanma!
Kaybetmeye razı ol, kaderini yaşa !