Yaşadığımız dünyaya bakıyorum bazen, insanlar o kadar köhneleşmiş ve yozlaşmış ki, nedenlerini sormak araştırmak ne kadar uç noktalara götürüyor insanı düşündükçe görmeye başladım.

Yaşamın neler verdiği, neler aldığı hergün sokağa çıktığımızda dikkatle bakarsak o kadar açık ve net görünüyor ki insanın gözüne. Ve biraz duyarlı, biraz kırılgansanız bunları görmek bile yaşamın size tattırmadığı buruklukları yaşamanızı sağlıyor elinizde olmadan. İnsanlar sevgileri bile kapalı dünyalarında gösteriyorlar birbirlerine sokaklarda ise birbirine benzeyen maskelerin ardındaki yalancı yüzleri ile hergün gülümsüyorlar sizlere... Dürüstlük, erdem, onur gibi duygular, evlerinde,o çok gizli mabedlerinde saklı tutuluyor artık, acil durum anında kendilerini savunacak birkaç şeyden biri olarak.. Ama yaşam savaşında,bunlardan daha keskin daha can alıcı şeylerle saldırıyorlar birbirlerine, ölümüne, acımasızca... Son zamanlarda hissettiklerim hergeçen gün o gizli mabedlerinde sakladıkları duygularıda unutmaya başlamış olmaları insanların, kötüye en kötüye doğru gidiyoruz. Suçlu biraz biz, biraz hayat, biraz da kirlenmiş ruhlarımız.. Bildiğim tek bir gerçek \'\'Hayat kimseye yüz vermiyor.\'\'

Herkes kendi düşler ülkesinde tek başına yaşamaya çalışıyor ve bu öyle bir kaos\'a sürüklüyor ki bizleri, birgün hiç kimsenin geri dönüşünün mümkün olmayacağı bir zamana doğru hızla ilerleyişimizi büyük bir hüzünle izliyorum!