sürüyor düğün
pas tutmuş ışıklar yüzüne teğet
her üfleyişinde tombullaşıyor yanağı
kamberlendiriyor düğünü
tuşlarında oynayan birkaç çingene
iç yaralarını öperken klarnet

ağlama duvarına dayanmış yahudi gibi
dayamış dudaklarını
nefes alışı da üfleyişi de milimetrik
cebinde çıplak kadın fotoğrafı taşıdığı günlerdi
bir deri bir kemik
darbukacı olarak başlamıştı
gençti
düşlerinde ne çok gelinle sevişmişti

neylerdi ki bu üfleme
yüreğinde biriktirdiği gök gürültüsüne
geçerdi yorgunluğu belki bir gün
toplasa gelinlerin dudaklarından
üflediği nefesi
ne mümkün
evde bekliyor kösele dudaklı eşi