Mayýs düþmüþtü þehrin üzerine,
Birbirine geçmiþti baharla eski þehir.
Sabah güneþi vuruyordu duvarlarýna,
ýsýnýyordu bütün yüzlerle birlikte,
Çankýrýnýn eski mahalleleri.
yetmiþ üç, mayýsýn on beþi.


Sessizlik geriniyordu yüzyýllýk evin avlusunda.
Dünya birikiyordu asmalarýn kuru dallarýnda.
Þaþkýn bir haykýrýþla sarsýldý,
iki katlý kerpiç ve ahþap ev.
Bir çocuk çýka gelmiþti yaþamýn,
kaygýsýz ve en sihirli bahçesinden,
tebessüm damlýyordu baharýn sýcak yüzünden.
Ve hane olmuþtu benimle beþ kiþi.
Bir bahar sabahýydý,
yetmiþ üç mayýsýn on beþi.

Seslenmeliydi yaþam bana, bilmeliydi adýmý,
bir telaþ bir koþuþturma ve gülen yüzler.
büyük bir aile gibi insanlarý mahallenin,
taþkýn bir hevesle toplandýlar evde,
tatmak için isim koymanýn hazzýný...
- haniymiþ oðlumuz, nerede?
- pekte tombulmuþ koydunuz mu adýný?


Hala gittiðimde eski mahalleye,
sanki o telaþýn izleri durur.
Hala kuru asmada dünyalar birikiyor,
mayýs hala ýsýtýyor duvarlarý.
Unutmamýþ belli iþlemeli kapý o aný.
Silinmemiþ hala ilk aðlayýþýmýn izleri.
Her taþýna sinmiþ mahallenin,
o güneþli sýcak sabahýn gözleri.
Ben engin kahraman.
Zaman akýp geçti tanýyorum þimdi yüzleri.
Sokulabilmek için yaþamýn yanýna
kavrayabilmek için gizleri,
þiir yazmakta hayli zamandýr.
Þair olmasaydý belki,
daha ürkek olurdu elleri...
Bir mayýs sabahý baþladý telaþým,
Çankýrý, bin dokuz yüz,
yetmiþ üç mayýsýn onbeþi.