Seni bir sözünden tanırım. Seni söz söylememenden de tanırım.
Seni bilmediğin sen yaparım da, sen sana ulaşır, sen olursun.
Seni sana doğru kurarım.. başka bir sen olursun.
Seni sana ulaştırırken -aslında- bana ulaştırmayı başarırsam birliğimiz kurulmuş olur.
Ama sen, yalnız sende kalırsan içtiğim sular rengine bürünemezsin.
Seni sana ve bana doğru kurarken uyanışın geç olmamalı.
Beni dudak tiryakiliğinden alıp gönlünün bulanık sularında durulaştırmalısın.
Seni ben gibi severken sen gibi sevmeye alıştırmalı, yol oluşturmalısın.
Bunlar yalnız bilerek, görerek değil, yalnız duyarak değil, anlayarak, olarak olmalı.
Ben yola çıktığımda sen yola çıkmış olmalısın. Ben seni duyduğunda elini tutmuş olmalıyım.
Sen beni gördüğümde yanımda olmalısın. Ben çiçek açtığında seni koklamış olmalıyım.
Ancak böyle utkulanabilir yüreğimiz. Ancak böyle çıkılabilir zirvenin nefesi zorlayan merdivenleri.
Ben sevdiğinde saadet, sen bulunduğumda sevgili olmalısın.
Sen kavuştuğumda dualarımda yükselen şükr olmalısın.
Biz yürüdüğümüzde izimiz tek olmalı.
Kalbinin sırlı aynası yüzüme vurduğunda ben de sen olurum.
Acı çektiğimde aşkımın savunmasızlığında yüreğimi ferahlatan dileğimdi.
Geç kalmak olmamalı bu bekleyişin sonu.
Ve sen yanılmış olmamalısın.
Ama göğüs kafesimin altında bir sızı duyuyorum, bakışlarım maziyi eskittiğinde..
Ah bu ölümlerin arkası gelmez. Ölmeden önce direnmeliyiz ağlayarak yanımıza gelen hayata.

Bir yaprak gibi üşüyorsun, kendine sarılmaklığın artıyor.. biliyorum.
Günler düşüyor, güneşli,yalnız oturumlu bahçenin hayalkurumlu akşamlarından.
Ateşe susuyor, ateşte dağlıyorsun sözlerini.
Kimse tutmuyor,
aşk olma, yıldız bakışlı gece suskularının anlam sonsuzluğunda
nefes alıp verme isteğinin.. sözcüklerde kurulamayan o yaşama bakışın yalnız olmayan halinin.. o kendini verişin güven alıcı doluluğunun.. onunla başlayıp kendinle bitişin tamamlanma huzurunun.. parmakların arasında kayan saçlarıyla dünya denilen heyulaya dokunuşun.. korkularındaki sesi onun sesiyle susturuşun.. sevmekle, onu sevmek arasına kendini terkedişin.. in ellerinden.

Sen onlardan değilsin. Çocuk masalı bile değil onların yaşadığı, üç parça sözcükte kıvranan.
Kaç kişiyi toplamalı sende, kaç sözcüğü konuşturmalı?
Hiçbirini! Sen yokken var onlar.
Kimi lüksünde kendince zerafetiyle!, kimi son kertesinde çirkefin.
Şarkılarda, dizelerde, satırlarda kalan bir yaşam bize. Karışırsak bizden geriye ne kalır? Bu uçurum arada durmalı.
Bu uçurum arada durmalı!
Uçurumun karşı kıyısına sözlerim, yani sana.. sarıldığıma.
Sen ebediyetin kapılarına açılan mabet.. suskuların toplandığı gök renkli d-iletken.
İnancın ayine dönüşmeli. Dalga boyu renk kuşakları ruhumuzu doldurmalı.
Sessizliğin yanımda susmalı. Ayin gecelerinin tadında olmalı.
Buluşlarının nabzı hızlandıran heyecan durakları olma-ma-lı. Alev dans etmeli içinde.
Işık hızıyla geçip asırların içinden, bir anın öpüşünde ayılmalı.. yokolmalıyız!
Ruh o ana doğru uçuyorsa dinleniyordur, durağan ruh yorgundur, yılgındır.
Yorgun kanatlarımın göğünde dinlen! Bir solukta dağıt karanfillerini.
O büyük fecr göğsümüzden taşan ırmaklarla sulanmalı.
Değilse..
Kime sözlerim?
O halde kime?
Senin için ekecek fidanları, büyütecek.. varlığını anlamlandıracak.. hayat verecek.
Bir serüveni buluşmanın sonrasızlığını yazdırma nihayetine erdirecek.. olana.
Sen gelmezsen nereye giderim?
Ya bir mucizeyi yaşayacağız, ya da..

Kötü İçerik Bildir
Gerekçe: Okumuş olduğunuz metnin İzEdebiyat Yayın İlkelerine aykırı içerik barındırdığını ya da başka bir sorun içerdiğini düşünüyorsanız lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktır ve en kısa zamanda editörlerce incelenecektir.