Hepimiz birer mezarlıkta yer edinmiş mezar kazıcılarıyız. Her an, her gün bir mezar kazıp en ufak bir merhamet dahi duymadan acımasızca mezara attıklarımızın üzerini aceleyle kapatıyoruz, o kadar aceleciyiz ki; mertek dizmeyi bile nafile görüp kara toprağı basıyoruz gömdüğümüz masumların üzerine.

Herkes sadece kendisinin mezarcı olduğunu farketse acaba kendini gömeceği bir mezar kazabilir miydi bu dünyada? Bilmiyor ki; mezarcıların sayısı nerdeyse yeryüzündeki ademoğlunun sayısına ulaştı.

Kazıyoruz, gömüyoruz ve bunları hiç durmadan yapıyoruz. Esasında gömmeyi de beceremiyoruz, nasıl gömüyorsak artık meftayı, hiç ummadığımız bir anda dikiliyor karşımıza ve kayboluyor ansızın. O meftanın gömdüğü kişi olduğunu anlaması, gömerken en azından bir kez olsun yüzüne bakacak cesareti olduğunu gösteriyor.

Eğer sen ki, gömerken onu mezara bir kez olsun yüzüne bakma cesaretini gösterebildiysen ne mutlu sana ki sen bir katilsin ve bunu anlamaman imkansız. Katledenin katli vacib değil bu yasada, bu yasa katleden, katlettiğinin farkındaysa onu yeniden diriltme gücüne de sahip. Vay hallerine ki; merhametsizce katledip toprağa gömdüklerinin yüzüne bir an bakmaya bile cesaret edemeyenler kendilerini katlettiklerinin farkında bile değiller.

Sen, katlettiklerinin yüzüne bir an da olsa bak ki; onu gördüğün anda ne olduğunu anlayıp yeniden diriltme erdemine erişebilesin!