Her an savunmada kalan bir adamın anlamsız kalan bakışlarına acıyordum. Savunduğu yalçın dağların soğukluğu kentin bulanık havası içinde kendini yitireli çok zaman olmuştu.
***
Geceyi yaşayan insanların arasında kendine yer bulabilmek için ter döktüğü geceleri avuçlarıma bırakmış, onları hayretle sıkıyordum. Romanların anlatmadığı, şairlerin yaşamadığı şeylerdi bunlar. Terleyen avuçlarımın arasında kalbimi sıkıştıran bir anlamı vardı. Ancak, annesini arayan bir çocuğun gözlerinden yansıyan o tuhaf bakışlar anlatabilirdi bunu.
***
Günler hep böyle gelip geçti. Savunmada kalan bir adam hep sustu, gözündeki hüzün kalıpları masaya yatırılıp sayfalara taşındı. Hüznün bilinmeyen yönlerini bu kalıplardan çıkardılar. Denek ve kontrol grupları oluşturdular. İstatistiki bilgiler sundular ve not düştüler: " Bir annenin evladına taşıdığı hüzün fotoğrafları bireyin kendini gerçekleştirmesine engel oluşturmaktadır. Bunun bireye yansıması suskunluktur. Susmak kendini ifade edememektir.” Savunmada kalan bir adamın söz söylememesinin altı çizildi. Bu suskunluğa davranış bozukluğu kalıpları arandı. Özel günler, seminerler düzenlendi. Hüzün kelimesinde odaklanıp hüzün terminolojisi geliştirdiler.
***
Dışarıda uzun süren yağmurun getirmiş olduğu toprak kokusu vardı. Bu koku bizi ferahlatmıştı. Savunmada kalan adam uzun süren konuşmasını devam ettirdi: Gözleme dayalı süreçlerden geçtim. O zamanlar derin değildi bakışlarım. Hayatın bilinmeyen bir anlamı vardı… Ağladığımda gözyaşlarımın bir anlamı vardı... Yutkundu, derin derin baktı gözlerime: " Hüzün seanslarından geçtim adına hüzün terapileri deniyormuş… Veriler toplayıp sağaltım modelleri uyguladılar... Nokta koymam gerekiyormuş ... kentin sonuna, aşkın sonuna... kalbimin sonuna... her terapiden sonra avuçlarıma bir miktar nokta bırakıyorlardı ürpererek alıyordum onları. Sonra geceleri yatmadan önce noktalardan üç tanesini alarak özenle yerleştiriyordum gözlerime... Soğuk yüzler beliriyor... kalbimin yarıklarını geriyor geriyor… çıldıracak hale geliyordum. Sonra noktaları gözlerimden çıkartıyor... yavaş yavaş gevşiyordum.
Bu bir müddet iyi geliyordu bana fakat yazamıyordum. Yazmam gerekiyordu      yazamıyordum. "
***
Söylenen sözlerin yankısı daha duyulmadan tekrar edilmeleri derin bir suskunluğun habercisiydi. Suskunluğa yenik düşmemek için konuşmuştu. O konuştuğu zaman gecede duracaktı biliyordum.
Geceyi yaşatan ve yazan insanlar hep susmuşlar ve savunmada kalmışlardı. Anlamsız bakışların arasında konuşmak benim payıma düşmüştü.