Dört duvarla çevrili bir oda burasý, belki bir adadayýz, belkide bir daðdayýz. Odanýn duvarlarý arkadaþ resimleriyle dolu, gülümseyerek bakýyorlar bize. Maskeli, sahte gülüþlerden bunlar. Herkez biliyor fakat belli etmiyorlar birbirlerine. Duvarda bir saat var, baþkada bir eþya yok zaten. Tik, tak, tik, tak. Saniyleri sayýyoruz hergün… Gün ýþýðý görmeden, rüzgarý koklamadan, topraðý hissetmeden geçiriyoruz günlerimizi. Belki 1haftadýr buradayým, belki 1 aydýr. Belki 1 hafta daha burada olacaðým, belki 1 ay daha… Bilemiyorum…

     Her gün, her saat, her dakika, her saniye onu yaþýyorum bütün bedenimde. Kronik bir kalp aðrýsý gibi… Gözlerinin ta içine bakýyorum fakat o beni hiçbirzaman göremiyor, beni görmemeye, beni farketmemeye þartlanmýþ bir þekilde. O odada asla yokmuþum, asla yaþamamýþým gibi …
Duvardaki maskeli gülüþlerle geçiriyor vaktini. Bense gözlerimi bir ona çeviriyorum, bir saate… Tik, tak, tik, tak… Bizden habersiz, geçiyor zaman, bize ait ne varsa çalýp götürerek.

     Yanýna kadar sokuluyorum, utanarak… Dizlerimin baðý çözülüyor… “Merhaba, hatýrladýn mý beni?” diyorum, hasretle sarýlýyor bana, “Nerelerdeydin, çok özledim seni!?” diyor. Kalbim sanki bedenimin dýþýnda atýyor… Farketmiþ olacakki heyecanýmý býrakýyor birden bedenimi… Hayran hayran seyrediyorum onu, þaþýrmýþ bir ifadeyle sorusunu yineliyor.”Nerelerdeydin? Uzun zamandýr görünmüyordun?” diye soruyor, ayný hayatý paylaþtýðýmýzý bilmeden, göremeden… “Hastaydým” diyorum usulca, “Doktor dýþarý çýkmamamýn daha iyi olacaðýný söyledi de…”. Hayretle gözbebekleri büyüyor, “Ciddi birþey deðildir umarým, nedir hastalýðýn?” diye soruyor… “Merak edilecek, büyütülecek birþey deðil, sadece Kronik bir KalpAðrýsý” diyorum. Rahatlamýþcasýna bir soluk alýyor…

Saat tam 12’yi vuruyordu. “Benim gitmem gerek, birþeyler yapalým seninle, yarýn burada olacakmýsýn?” diye soruyor. “ Ben herzaman, hep burada olacaðým…” diyorum, beni göremeyeceðini bilsemde... Geri çekiliyorum yavaþça…Saat 3. kez vurduðunda bir peri gibi kayboluyor odanýn karanlýðýnda…
Bense köþeme dönüyorum. Yarýn ayný saate tekrar buraya dönemesini beklemek için, beni farketmeyeceðini bile bile …
     
     Kalbimin aðrýsý artýyor, duvardaki maskeli mutluluklar, yerini koyu siyah boþluklara býrakýyorlar… Koca kapkaranlýk bir odada yalnýzlýðým ve kalp aðrýmla baþbaþa kalýyorum … Gözüm saate takýlýyor… 12:05, dönmesine 6saat 55dakika kalmýþ… Yaþadýðýmdan habersiz yelkovan ve akrep bana ait ne varsa alýp götürmeye devam ediyor … Bense ayný odada, ayný saate uykuya dalarak, rüyamda onu görmeye gidiyorum… Zamanýn ve Kalpaðrýmýn olmadýðý tek yere…
                              Mert Þenyuva/ Eylül2003