Gidiþinin üzerinden kaç mevsim geçti, inan hatýrlamýyorum. Kendimi yokluðunda kaybedeli bir ömür olmuþ gibi oysa. Ne baharýn kokusu, ne yazýn güneþi ne de kýþýn ayazý anlam bulamamýþ yokluðunda. Sen yokken yüreðim hep ekvator iklimlerindeymiþ. Ne kuzey, ne güney... Tüm dünyanýn ortasýnda koskacaman bir yoklukmuþum.

Sensizken hiçliðimi unutabilmek için kaç iklime vurdum kendimi bir bilsen. Nasýlda yaktý tenimi bilmediðim yerler, tanýmadýðým insanlar. Hiçliðimi unutabilmek için, hiç acýmadan kendime, kurtlar sofrasýnýn ortasýna öylece býrakýverdim kendimi. Alkol kokusuna ve yalanlara bulanmýþ gecelerde sýrf seni unutabilmek için kendimi oradan oraya vurdum. Ýçtikçe kayboldum... Yokluðunu silmeye çalýþtýkça hayattan daha çok silindim. Sen gittikten sonra hayatýn kara deliklerinde kayboldum. Kendimi mahvettim... Ama seni unutamadým...

Þimdi o beni yok eden sahte hayatlardan da çektim elimi ayaðýmý. Sen giderken, kalbimi kaybetmiþtim; o gecelere de, ruhumu, onurumu, gururumu ben kurban ettim. Þimdi varlýðým koskocaman bir hiçlik. Hayatýn karþýsýnda o kadar çaresiz ve yüzsüzüm ki; yaþama sarýlamayacak kadar utanýyorum artýk.

Ýçtiðim her kadehte beni bu acýmasýz hayatýn ortasýnda yapayalnýz býraktýðýn için sana lanet edesim geliyor. Ama kýyamýyorum... Senin tüm acýmasýzlýðýna, tüm vurdumduymazlýðýna karþýn ben hala sana kýyamýyorum. Sonra sarhoþluðu kendime zýrh edinip o gözüyaþlý telefonlarý ediyorum sana. Sana yalan söylüyorum her bir harfimde... “Bitti” derken “ne olur beni býrakma” diye çýlgýnca baðýrýyor içimdeki sessiz çýðlýklarým. Sen duymuyorsun. Sen gelmiyorsun. Sen artýk beni sevmiyorsun. Aðlýyorum...

Aradan onca mevsim geçmesine raðmen hala yakýþtýramýyorum ayrýlýðý sevdamýza. Bana o sýmsýký sarýlmalarýnýn, “seni seviyorum” demelerinin, birlikte döktüðümüz gözyaþlarýnýn yanýnda ne kadar soðuk duruyor o kara ayrýlýk. Ve hala gittiðine inanamýyorum, kalbime kabullendiremiyorum. Yaþam ve ölüm arasýndaki ince çizginin üzerinde bana hala döneceðin günün hayalini kuruyorum. Ama biliyorum gelmeyecek ve beni sonsuzluða hapsedeceksin...

Bana gönderdiðin mesajlarý hala silmedim biliyor musun... Yokluðunun acýsý dayanýlamaz hale geldiðinde sanki onlarý bana o an göndermiþsin gibi kendimi kandýrýp, büyük bir sevinçle onlara sýðýnýyorum. “Ýçli köftem” , “Caným”, “Günaydýn göbeksiz” , “Okyanusa gidiyorum bastýbacaðým, seni çok seviyorum” “Günaydýn mutlu bebek”...

Kimi geceler acýmasýzca seni yargýlýyorum. Sevdiðim adam olduðunu unutup, seni adýnla soy adýnla yargýlýyorum. Suç dosyan o kadar kabarýyor ki, sana verilecek cezayý bulmakta zorlanýyorum. Ve seni sonsuza kadar beni sevmekle cezalandýrýyorum. Ama sen gözlerimin önünde hayatýn içine karýþýp gidiyorsun. Cezaný çekmelisin diye baðýrýyorum arkandan, dönüp bakmýyorsun. Haklýsýn aslýnda. Ben kimim ki seni cezalandýrýyorum. Alt tarafý seni çok seven bir kadýn, alt tarafý hayatýný baþtan aþaðý sen yapan bir kadýn. Zavallý bir aþk sürgünü...

Neden seni unutamýyorum biliyor musun? Yaþadýðýmýz þeyleri hafife alamadýðým için. “Seni seviyorum” derken gözlerindeki o anlamý unutamadýðým ve yalanlayamadýðým için. Hala yaptýðým her harekette, attýðým her adýmda acaba bana kýzar mý bunu yaptýðým için diye çekinerek yaþýyorum. Hiç gitmemiþsin gibi... Hala beni seviyormuþsun gibi... Oysa çok uzun zamandýr ne yaptýðýný, nerelere gittiðini, kimlere gülümsediðini bile bilmiyorum. Her gece acaba beni mi düþünüyor yoksa çoktan beni silip hayata mý karýþtý diye kendimi yiyip bitiriyorum. Benim olmadýðým yerlerde baþkalarýyla sohbet ettiðini, kahkahalar attýðýný düþündükçe kahroluyorum. Saçýnýn bir telini bile kimseye veremezken kim bilir hangi gözlerde kendini tüketiyorsun. Bana sarýldýðýn gibi sarýlýyor musun acaba birilerine? Bensiz gülebiliyor musun? Neden ya... Neden! Ben bu kadar acý çekerken neden...

Þimdi gidiþinle alkýþlýyor beni hayat. Tüm yüzler bana sýrýtýyor. Hayat benle dalga geçse de umurumda deðil. Tüm haksýzlýklara, tüm yitirmiþliklere, tüm gözyaþlarýna inat hala SENÝ SEVÝYORUM...

Dün gece de bunu söylemek için aramýþtým. “ Seni hala seviyorum acýmasýz sevgilim”.