Susmanýn yalnýzca bilgelerin zýrhý olduðunu deðil ayný zamanda da bir bilge olmadýðýmý ne yazýk ki anlamýþ durumdayým ve artýk, her þeyi anlatmaya baþlýyorum. Herkes burada deðil mi? Ben, zaten hiç gitmedim ki... Herkes bana bakýyor mu? Bu ara kafamýn iyi olduðunu da bilin; sözcükler dilimle dudaðým arasýnda, dýþarýya çýkmak için kuyruk olmuþ, bir itiþ kakýþ... Ayýlýrsam, anlatmaktan vazgeçeceðim. Þimdi, þartlar böyle böyleyken, bir itirazý olan da hani yoksa, bana da sözü uzatmamak düþer.

Herkes dinliyor mu beni? Dikkatiniz bende mi? Tamam, sizin gözümün içine baktýðýnýzdan hiç kuþkum yok; ama nedense ben bir türlü tutturamýyorum bakýþlarýnýzý. Gözüm sandalyenin bacaðýndaki lekeye kayýyor ya da kazaðýnýzýn sað cebindeki Ýngilizce yazýya takýlýyor.

Bir bakýþabilsek, hepsini anlatacaðým.

Derin bir soluk alayým, evet, iyiyim, inanýn ki ben iyiyim. Hiçbir kaþýntý yok yüreðimde. Yalnýzca, hepinizi anladýðýmý duyuyorum içimde, bakýn burada, göðsümün durmadan atan sol yanýnda, orada, hepinize hak veriyorum; çünkü yalnýzlýk kokan mutsuzluklarýnýzý onaylýyorum! Birbirinden gram fazla gelmeyen mutsuzluðunuzun masalýný ben çevirdim gerçeðin diline. Daðlarýn ardýndan ben taþýdým o masalý. Anlatacaðým, onu da anlatacaðým. Ýlgisi yok sanýn, koptum gittim diye düþünün; ama þaþýrtacaðým hepinizi.


Bir bakýþabilsek...
Yaðmur yaðýyor,
gözüm yaðmura kaydý yine,
yaðmurdaki lekeye...
MasaL’ý dinliyor musunuz?

Arkasý Yarýn...