Her aþkta bir hüsran,
ve her þiirde bir acý mý olmalý?
Yalnýzlýðýn çaresi yokmuþ gibi,
duygularým hep ayaklarýma mý dolanmalý?

Söyleyemediðim sevgilerim,
açýlamadýðým aþklarým,
kuramadýðým düþlerim,
ve hiç kýramadýðým þanslarým mý olmalý?

Dertlerim, arkamdan gelmeyin.
Tanýmýyorum artýk sizi.

Ýstediðim sorudan baþlýyorum hayata.
Tüm cezalarýmý aldým sizden,
verin artýk ödüllerimi.

Sevmeliyim elbette.
Bir o kadar da sevilmeliyim.
Siz sýranýzý savdýnýz.
Sýra bende, gülmeliyim.

Þiirler, sizinde yanýlma vaktiniz geldi.
Yeter artýk bu kördüðüm.

Bütün yanlýþlarýma suç üstü yaptým.
Ve hepsini dün akþam gizlice çöpe attým.
Kimse görmedi, kayboldular.
Belki de çoktan bir kaç kedinin akþam yemeði oldular.

Zaman gibiyim.
Durduðum yerde duramýyorum.

Biliyorum o el çok yakýn.
Ama þimdilik tutamýyorum...