Zeynep 15 yaşındaydı birde kardeşi vardı Özge.Ailesiyle beraber Ankara'da yaşıyordu.Her kış olduğu gibi yine soğuk ve karlıydı Ankara.Çocuklar dışarıda karla oynuyordu.Kahkahaları ise camlar delip Zeynep'in kulağına gidiyordu.
Ama o mutsuzdu,hayattan,yaşamaktan,herşeyden.Her zaman yüzünde acı bir gülümsemeyle dolaşırdı.Arkadaşları yoktu.Daha doğrusu kendisi istemiyordu.Onun için arkadaşlık,dostluk birşey ifade etmiyordu.Oysa Elif onunla arkadaş olmak istemiş Zeynepse ona;
-''Ben arkadaş aramıyorum''demişti.
Ailesi bu duruma alışmıştı.Onlar canlarını verebilecek kadar çok seviyorlardı kızlarını.Daha fazla üstelemeyip Zeynep'in zamanla düzeleceğine inandılar.
Kardeşi Zeynep'in aksine ne kadar mutluydu.Henüz 7 yaşındaydı.Sürekli oynayıp gülen biriydi o.Belkide Zeynep'in sessizliğini Özge'nin kahkahaları bastırıyordu anne babasının beyninde.
Zeynep her zaman yaptığı gibi montunu giyip çıktı evden ve yürümeye başladı.Etrafına uzun uzun baktı!İnsanların öyle bir koşuşturması vardı ki kafalarını kaldırıp etrafa bakmıyorlardı bile.Onlar hayatın kuklasıydılar sanki.Hareketleri,yürüyüşleri iple bağlıymışlar gibi.Zeynep için bu koşuşturmalar anlamsızdı.
Yürümeye yolda devam etti.Hiçbirşey düşünmeden,nedensizce hergün yürürdü böyle.Bir an durdu ve saate baktı.17:30 olmuştu saat.Hava kararmaya başlıyordu,üşümüştü.İçini bir ürperti kapladı arkasına döndü ve gelen kamyonu görmesine fırsat kalmadan kamyon onu altına aldı.Zeynep artık hayatta değildi.Hastahane'ye yetiştirilemeden olay yerinde kan kaybından ölmüştü.Olay yerine ailesi çağırılmıştı hemen.Hepsi perişandı ağlıyordu.Özge kafasını annesinin karnına gömmüş bir şekilde ağlıyordu.Kendini bir rüyada olduğuna inandırmaya çalışıyordu.Ablasını gördü bir an, kendisine doğru yürüyordu.Özge'nin yanına geldi ve kardeşinin başını okşamaya başladı''Herşey düzelecek ben yine senin yanında olacağım ama sus kimseye söyleme'' diyordu.Ardından yok olmuştu.
Eve geldiler Özge pencerede ablasını bekliyordu ama gelmedi ya da Özge gelmediğini sanıyordu.Çünkü Zeynep hep evdeydi.Ailesini izliyordu ama hiçbirşey yapamıyordu.Dokunamıyor annesine sarılıp ben burdayım diyemiyordu.Ne kadar üzüldüklerini gördükçe kahroluyordu.Çok pişmandı yaşadığı zamanı değerlendirmemiş,ailesini üzmüş ve yakınındaki herkesi kırmıştı.Ama yapılacak hiçbirşey kalmamıştı.