İstanbul, gözlerini gördüm içinde sakladığın gece rengi adamda. Yağmurun ıslak mazeretler yarattığı denizinde yalnızca senin olan ve senden başkasının bilmeyeceği yalnızlığın nefesine dokundum.Ömrümü ömrüne bıraktığım gece rengi adamda. Işıltılı ışıklar altında, boğazının sahte ve ruhsuz kalabalığında surların altına sakladığın tarihi yalnızlığın gibiydi yalnızlığı bu adamın da.
Geceleri yoksul, kimsesizliğe büründüğün çıkmaz sokaklarında mühürlediğin sessizliğinin içinde sevdim. Yalınayak geçtim acıdan oluşan köprülerinden. Bu adamın gözlerinin tetiğinde saklı kimsesiz çığlıklarında seni, senin kalabalık yalnızlığında bu adamı sevdim. Ne çok sevdim ikinizi de.
İdamlık mahkumlar gibi yıkık kentlerde yaşattığım hayattan gözyaşlarıyla çoğalttığım nehirleri ulaştıramasam da ne senin nede onun yağmurlu yalnızlığına
Gül uzattığınız yerlerden uzanan namlulara dokunurken tetikte kalmış acılarla vurulan ben oldum her nefes almaya doğrulduğumda.
Sanma ki senin ve onun uzağında kaldığımda yıldızlar bu kadar yakın düşer gözlerime...
Ve bil ki o gri şehirde her uyanışım yorgun sabahlaradır, korkulu özlemler büyüttüğüm yatağımda.
Şimdi sana geldiğim yolları kaplayan mevsimsiz rüzgarlar alabora ediyor yüreğimi ...
Şimdi susmak yetmiyor...
Aylak ve gezgin acılar büyüyor içimin gece rengi tufanında..
Aylak ve gezgin bir sevmek kanıyor yüreğimde....
Söyle İstanbul’um, sevgilim, yalnızlığım
Heceleyerek tüketebilir miyim seni ve gece rengi adamı yüreğimin örsünde.
Gidiyorum İstanbul’um, sevgilim, gölgeni düşürdüm gülüşüme.
Uzun yol biletleri buruşuyor ellerimde. Kuşatılmış bir ayrılık bekliyor yollarda.
Salmadan beni gri şehrin yorgun sabah bozgunlarına bütün bir ömürlük sarıl bana.
SEVGİLİM,İSTANBUL’UM,YALNIZLIĞIM...
Ter düşürdüğüm yatağından elveda...
Ben günlerin çarmıhında her gece oturup seni özlerim.
UNUTMA SAKIN SEVGİLİM,İSTANBUL’UM
Sana ayaklanan yüreğimde yitik devrimdir adın ve nicedir sürgündür benim yüreğim..
Islak hüzünlerinin öznesi ben değildim.....
HİÇKİMSEN