Enformasyon çılgınlığı,2000’li yıllar,kıyamet tartışmaları derken iki seneyi geride bıraktık.Çağın vizyon çağı olması gerekliliği önüne geçilmez bir gerçekti artık.Yani görüntü çağı.Zihinle başarılacak ve katkıda bulunulacak olan yazı kültürü üzerine değil de, yüzeysel geçiş sağlayan ve görüntüye önem veren bir zamanı yaşıyoruz.
İnsan anatomisinin çok ilerisinde teşekkül edip insanı hegemonyası altına alan bu dinamik süreçte herhangi bir zamanı tekrar yaşamak mümkün değil.Yürekle beyinle yapılan herşeyin gün geçtikçe azaldığını farketmekte geç kalmıyor düşünen insan.
Topluma bakıyorsunuz konuşanı,bağıranı,susanı dahil herkes bu popüler vizyon takıntısına kucak açmış koşturuyor.Nereye koştuğunu da bilmiyor.Ama koşuyor.Yağmurla gelenin selle gittiği gibi.Gelişen teknolojinin ulaştığı sonucu yaşayan insan, kültür erozyonunda gizliden bir esaret yaşamaya başladı.

Gizliden gizliye kendi kültüründen kopma noktasına geldi.Tüm bu olanların sorumlusu olarakta görebileceğimiz tek şey, teknolojik süreçte bağımlılık yapan vizyon takıntılığıdır.Bir yerde şair olmak,yazar olmak, üretmek için yalnız yaşamanın zirvesinde bulunmak, başkalarına ihtiyacı olmamak düşüncesi gitgide arttı.

Doğal olarak sürekliliği sağlayamaz bir konuma getirilen beyinler zamanla vizyonun büyüsüne kapılmakta gecikmedi.Buna karşın popülizm saplantılığı da,toplumu hazırcılığa sürüklemekte hiç bir zaman geri durmadı.

Tilkinin bile kestirme yolu değil en kolay yolu tercih edişi gibi. Benmerkezcil bir ivmeyle büyük tıkanışa doğru hızla ilerledi insanlık. Herşey tıkandı,üretimin önü bile kazanç sağlayanların tercihlerine dayalı olarak kapatıldı.Sonradan gelmeye çalışanlar, yetişmeye, kendini yetiştirmeye çalışanlar hep bu kadranın dışında tutuldu.

Sende kimsin denildi. Burada yaşasın fırsatçılar demek gerek.Vizyonu ve kültür kavramlarını yaşam biçimine adapte eden düşünceyi sadece bir yönden ele alıp irdelemek yanlış olur.

Teknolojinin kültüre karşı açtığı bu savaşta büyük yara alan toplum malesef yazılı kültürünü ve zaten eğitimi olmayan hazırlıksız kafaları korsan basılmış kaset gibi piyasaya sürmekte gecikmemiş oldu. Yıllarca eğitimin senesi tartışıldı durdu.Beş sene olsun,on sene olsun.Bırakın da,cehennemin dibi olsun.

Erich Fromm konunun özetini tamamlıyor.”Keyfiyeti tamamlanmamış, insanın alt-kültür platformunda birden bire herşeye sahip olmak düşüncesi ile buluşması,bu kaçınılmaz sonucu doğurmaktadır.”
Erich Fromm’a hak vermemek elde değil.

Doğumundan ölümüne dek hazırcılığa alışmış, zorla da olsa alıştırılmış bir insanın aldığı kültür ile yapabildiği ancak bu kadar olur.

Kısa bir süre içinde teknolojinin egemenliği altına düşen insan kendi kültürünü bir kenara itecek kadar hazırcı olmaya alışmış ve alıştırılmışsa, aradaki yüzeyselliği sentezlemek için çok çaba gerekeceğini de, unutmaması gerekir.Özellikle kendi toplumumuzda alınan eğitim ve kültürün vardığı nokta tam anlamıyla bir trajedidir.Bu kültürle ne tartışmasını bilen bir toplum,nede kendi yazarına, kendi düşünürüne önem veren bir kitleye sahip olabiliriz.

Gerçeğin farkına varmak vizyona takılıp sürüklenmekle değil, kelimelerin,acıyla göğe varan şiirlerin,cümlelerin,kavramların,düşüncelerin cefasını çekmekle mümkün kılınabilir.Su gitsede geride kum olmak gerekir.Rüzgar olup tükenmektense,dağ gibi kum olup çoğalmak gerekir.Vizyona kapılmadan, kültürünü kaybetmeden, yazının gücüne inanan bireyler olmak çok zor birşey değil.

Görüntüden eksik olmayan iki üç mankenin, futbolcunun, sanat icra ettiğini sanıp göz boyayan insanların peşine takılmaktansa okuma kavramını geliştirmek, daha yapıcı bir düşünce olacaktır. Okuyorum diyende okumuyor malesef.Kimse kimseyi kandırmasın.Yapabildiğimiz en iyi şey, sığ sularda kürek çekmekten başka birşey değil.Karaya oturmuşuz haberimiz yok.
Vizyonumuz bol olsun.