Bu öykü sadizme adýný veren Fransýz yazar Marquis de Sade’a ve onun sonu gelmeyen düþlerine ithaf edilmiþtir. de Sade, neredeyse yarý ömrünü akýl hastaneleri ve hapishanelerde geçirmesi için ne gerekiyorsa yapan devlet adamlarýna ve ailesine þöyle sesleniyordu parmaklýklarýn arkasýndan: ‘Yanýldýnýz, beni buraya kapatarak beynimi coþturdunuz, bana can vermek zorunda kalacaðým hayaletler yaratma olanaðý verdiniz!’

SON

‘Ve hepimiz az ya da çok rüyacý deðil miyiz?’ _Dostoyevski


Düþlerin efendisi;

Sana senden birkaç yüzyýl sonra, seni adýný bile asla öðrenemediðin bir þehirden, yýldýzlý ama yanlýz bir gecede yazýyorum. Boþ sokaklarda farelerin cirit attýðý saatteyim. Bir yandan öyle bir þarký dinliyorum ki eminim sen de çok severdin. Senin kitaplarýný, adýna yazýlmýuþ denemeleri okuyup düþlerine girmeye çalýþýyorum...


Þimdiki zamanlar...

Artýk giyotin yok. Anlayacaðýn baþka baþka ölüyoruz. Yaþayarak, boyun eðerek, içimize atarak, katlanarak, aðlayarak ölüyoruz. Piscus Hapishanesi'nin bahçesine gömülen cesetleri hatýrlýyor musun? Hani zaman geçtikçe toprak onlarý taþýyamaz olmuþtu ve kadýn erkek organlarý topraðýn yüzeyine fýþkýrmaya baþlamýþtý... Sokaklar öyle þimdi. Kadýnlarý, erkekleri, çocuklarý ve onlarýn suçlarýný taþýyamaz oldu. Caddelere sýðmýyoruz!. Her yerden açaklýklar ve acýlar yaðýyor üzerimize.

Biliyorum…

Hissediyorum; kafama bir kedi saldýracak ve pençelerini saplayacak derinlere. Beynimin içindeki sývýyý akýtacak. Buna raðmen ölmeyip can çekiþeceðim. Yaþadýðým bu felaketten sýyrýlamadýðýmý görüp deli gibi tepineceðim olduðýum yerde. Hatta delireceðim.

Þimdiye dek kurguladýðým düzmecelerin, ihanetlerin, teorilerin, bir türlü gideremediðim yanlzýlýðýn odaya akýp gidiþini izleyeceðim yerde sürünürken. Hiçbir hayalim kalmayacak, lanet olsun, hiçbiri. Umutlarým da… sonun gelmesi için yalvaracaðým Tanrý’ya. Ama gelmeyecek. Bundan böyle ölene dek, akýp giden düþüncelerin bulandýrdýðý bedenimle yerde sürünüp duracaðým.

Oysa dün gece düþümde ona bir silah uzatmýþtým beni vurmasý için. Eðer becerseydi daha az acý çekecektim. Bir aþk daha yaþamalýydým, biraz daha seviþmeliydim, bir kez daha güneþ üstüme doðmalýydý ya da ben güneþi uðurlamalýydým avucumda bir tutam hayalkýrýklýðyla. Lanet olsun kötü perilere. Lanet olsun tekir kediye!

Kimin ruhu kýsýlýp kalmýþ ki içinde böylesine kötü… çok kötü… içinde kim var? Çok aðlattýðým, her gece yataðýnda bir sürü çivinin üzerinde uyumaya mahkum ettiðim koca bir adam mý ki asla eskisi gibi gülmeyecek çok istediðinde asla yanýnda olamadýðým hatta bunu zaman zaman bilerek yaptýðým bir dost mu, yoksa annem mi hep ama hep sadece mutlu olsun diye yalan söylediðim?

Fantastik olsun isterdim her þey her zaman. Gerçeklerle oynadýðým köþe kapmaca son mu buluyor? Oysa alýþýr gibiydim düzene. Hangi türe ait olduðunu bilmediðim yazýlar yazmaz olmuþ, memleketin haliyle bile ilgileniyordum. Kötü kedi pençelerini batýrmasaydý eðer baþýma, ben daha biraz nefes alýrdým. Adamýn eline silahý vermiþtim gerçi dün gece ama… Düþ iþte…

Beynim, içine gömdüðüm aþklarým, yanlýzlýðým, hastalýklý baðlýlýklarým, komplolarým, yanýlmalarým, kendimi inandýrdýðým gerçeklerim akýyor odaya. Kedi; artýk son pençeyi de kalbime batýr da öleyim ha, ne dersin?