Yağmurlu bir günde el ele dolaşmaya
Birine sevgilim demeye,
Yeniden karışmaya,
Üşeniyorum sevgilim...

Belki aşığım belki değil,
Belki mutluyum belki değil,
Belki hala geçmedi yaram,
Bunu anlamaya bile üşeniyorum...

Düşünmeye üşeniyorum,
Bağlanmaya üşeniyorum,
Unutmaya üşeniyorum
Sanırım acı çekmeye üşeniyorum...

Hayatı tekrar sorgulamaya,
Öğretilenleri öğrenmeye,
Öğrendiklerimi unutmaya,
Herşeyi baştan yapmaya üşeniyorum...

Herhalde olmaz dediklerim hayatta bir gün karşına çıkıyor,
Olur dediklerimde hep arkanda bıraktıklarım
Gün gelir ya arkadaşların çoğalır ve dostların azalır
İşte ben bunu anlamaya bile üşeniyorum...

Tekrar gülmeye başlasam bile
Kalbim durulmaya üşeniyor,
Beynim belki değil desede
Eminim unutmaya üşeniyor...

Özledim belki tekrar boş olmayı
Yaralar iyileşmeye üşeniyor
Bir gün tekrar bomboş olabilsemde rahat
Gönlüm boş durmak istemiyor, diretiyor...

Aşık olmaya üşeniyorum hayat
Belkide bir süre sonra,
Dünya yok olduktan hemen sonra mesela
Tekrar seveceksem böyle, tekrar o olacaksa herşey

Tekrar onunla dolacaksa tüm kalbim
Tekrar onun için sabahın beşinde kalkıp düşüneceksem
Şiirler yazacaksam onun için,
Ve tekrar acı bitecekse herşey, hazin...

Boşver be kalbim sen üşenmeye devam et.
Taki yaraların iyileşinceye kadar,
Taki merhametli bir sevgili bulana kadar,
Taki.... Neyse yazmayada üşeniyorum...

Aşık olmaya üşeniyorum...