ah benim kadersiz yazgým!
zamanýn üfleyerek biçimlendirdiðini yine ben kendi irademle lanetledim
farkýnda dahi olmadan
þimdi ise çaresizliðime bakýp, yýkýlýþýmý izliyorum, ölüme yaklaþarak!

düþlerim, týlsýmýný fýsýlýtýyla yitirmemeliydi
bu aciz ve cýlýz ses kulaklarýmý saðýr etmemeliydi
içinde duyduðu kin
nasýl olduda onu böylesine görkemli kýlabildi
nasýl sürebildiki beni sonu gelmez kargaþalara

inanmakta bile güçlü çekerken ben
kurulu düzen ve kurulmakta olan
öylesine iþliyordu ki.

karanlýkta ardýmda yükselen gölgeye
ürpererek bakan bu ruh benim olmamalý
korkuya dolanan çaresizliðim olmamalý
fakat ne ona ne de diðerini yok edecek gücüm var
gücüm beni haraketsizlikle sýnýrlandýrdý

ey ölüm!
þarkýlar söyleyip ormanda
neþemizi bulaþtýrýrken yapraklara
neden apansýz doðdurursun korkunu
zihinlerimizde

ah! o düþünceler
ah! o yalnýzlaþan sözler
sizlerde ait deðilsiniz artýk bana
belkide hiç bir zaman ait olmadýnýz.

bilemezdim ama...

yokoluþun anlamsýzlýðýný yükleme-k varoluþa!
yokoluþun anlamsýzlýðýný yükle-me varoluþa!

hislerim paylaþýlamayacak derecede bir hiç!
hiçlik paylaþýlabilir mi hiç!