Gölgemi alıp yok olurum buralardan, güneşin ışınları açamaz rengini siyahlarımın.

Kalabalıkların arasına kabalıkla sızmışların aralarından sıyrılıp sahneye çıkarım iki tek attıktan sonra. Biraz kıvırırım belimi, sıyırırım eteklerimi, alırım mikrofonunu hayatın, söylerim uzun bir hava, çığlık çığlığa gözyaşlarıyla.

Özlemlerimi, sevdalarımı, umutlarımı, hayallerimi çıkarır koyarım gözlerinizin önüne hiç korkmadan.

Korkularımı çıkarıp asarım sandalyemin arkasına, aşklarımı tıkarım el çantama, makyajımla geceyi kıskandırırım yamacımda.

Öyle zor ki kendimi bulmak kimsenin geçmediği sokaklarda.

Öyle zor ki kendimi kategorilere tabii tutmak karanlıkta…

Derin bir nefes alıp dalmak yaşam altına, istediğin kadar derinlere inip nefesinin, gücünün yettiği kadar bulanmak efkarlara…

Ah…

Öyle zor ki…