Yalnızlıktır bir başına giyindiğin.
Ne mintanın kolları uyar,
Ne etekleri uzar kaftanın.
Giyersinde salarsın koca gövdeni,
Geceyi usulca deviren günün üstüne.
Söz söyleyen olmazken sözün üzerine,
Gözüne göz değer,
kırılırsın.
Bırakıp çıkarsın daracık odaları,
Altına düşlerini zula ettiğin yatak,
Kireç kokulu duvarlar,
Artsız camlardan daha yakındır sana.
Şuracığındaki yumuşacık yumak.

Dağlar utana dursun yeşilinden,
Yeşil ki,hayattır
yeşil ki aşka davet;
Artık dağ dağ kalkmış ayağa,
Ve gözünün önünde,
Kör bir set.

Sen ki,
Ağlamaksız bakmayı öğrendiğinde yeşile,
Acılar kalacak bitimsiz,
Eski bir nehir yatağı gibi.
Gözlerinde özlemlerin toplamı,
Yüreğinse,
Kederine sunak.