Sessiz yaðar çið damlalarý ve sessizce çeker giderler...Alacakaranlýkla baþlar onlarýn yolculuklarý ve gün ýþýyana kadar sürer..Ne zaman ki gökyüzünde yaþam kaynaðý olan güneþ ýsýtmaya baþlar tüm yeryüzünü, onlar için gitme vaktinin geldiðinin zilleri çalar..Sessiz ve ürkektirler, güneþin ilk ýþýklarýyla pýrýl pýrýl parlasalar da, güzelliklerini fark edemeden kimsecikler ; eriyip, tüketirler kendilerini...Onlar minicik, saydam göz boncuklarý gibi, her yapraða serinlik, her çiçeðe bir aydýnlýk verirler ve görevlerini tamamlamýþ olmanýn gururlu vakuruyla ilk ýþýklarla terk ederler , güzelliklerinden geriye küçücük serin bir ýslaklýk býrakarak..

     Böyle baþlar yolculuklarý...Karanlýðýn çöktüðü , herkesin el ayak çektiði zamanlarda yeryüzünün tadýna varabilmek için sessizce yaðar geceye...Yaþamý gün ýþýyana kadardýr sanki ve ne kýymetlidir kimbilir onun için o saatler, kimse bilmez...Gün ýþýyana kadar serüvenini yaþar ve ilk ýþýklarla birlikte serin bir ýslaklýk býrakarak son verir vakur edasýyla yaþamýna...Sessiz ve ürkektir, korkar yeryüzünü uyandýrmaktan..Bu nedenle; o saatlerde varlýðýný keþfedenleri sever ve o saatlerde kendini fark edebilenlerledir iþi...Özgürlüðün tadýna varana kadar içer kana kana ve taddýrýr sanki onunla bu yolculuðu paylaþan her canlýya...Onlar da bilirler sessiz ve ürkek olduðunu, rahatsýz edip, ürkütmek, kýrýp tüketmek istemezler onu bu saatlerde, zaten ne kadarcýktýr ki ömrü þunun þurasýnda...Günün ýþýmasýna ne kalmýþtýr ki...Onlarda o tatlý serinliði, o derin huzuru alýp, ardýnda býrakacaðý, serin ýslaklýðý bekleyerek geçirirler tüm geceyi..Nedense alýþmýþlardýr geceler ardýndan, ondan geriye kalan serin ýslaklýða ...Ve hep maðrur gidiþiyle hüzünlenirler...Ve hemen ardýndan güneþe çevirirler yüzlerini, ondan kalan hoþ ýslaklýk yok olur ve yaþam döngüsüne ulaþýr... Geriye tatlý bir özlem kalýr...