Gözlerini dikip kapýya bakýyordu. Kapý biraz sonra çalacaktý. Karýsý gelecekti. “Keþke iþten ben önce gelseydim.” Diye düþündü.

Kapý çalmasýn istiyordu. Ýlkem gelmesin. Çok zor bir gündü. Haftalardýr sürdürdükleri konuþma artýk çözüm noktasýna gelmiþti.

Henüz ayrýlmaya karar vermemiþlerdi ama ayrýlmalarýnýn gerektiðini düþünüyordu. Bugün bunun söyleneceði gündü. Belki karýsý da ayný þeyi düþünüyordu. Belki de farklý düþünceler içerisindeydi. Ne düþündüðünü bilebilse bu konuþma daha kolay geçerdi.

“Bu iliþki yürümüyor, yapýlacak hiç bir þey kalmadý.” dedi kendi kendine hafif bir sesle. Konuþmaya devam etti. “Her gün kavga etmek evlilik deðildir ki. Mutlu bir hayat bizim de hakkýmýz.” Sonra kendi kendine konuþtuðunu fark etti. Sustu. Kafasýnýn içinde yolculuk devam ediyordu. Acaba yanlýþ bir karar mýydý verdiði? Acaba birilerinin etkisi altýnda mý vermiþti bu kararý? Yoksa gerçekten yapýlmasý gereken bu muydu?

“Ben elimden geleni yaptým.” derken yeniden konuþmaya baþladýðýný fark etti. Bütün hayatý boyunca bu kadar gergin olduðu bir gün daha hatýrlamadý. Çiðdem’le öðle yemeði yerken de üzerine ayran dökmüþtü. Çiðdem de onunla ayný fikirdeydi. O akýllý bir kýzdý. “Hem bazen insanlar iliþkileri dýþarýdan daha saðlýklý yorumlayabilir.” derken yine fýsýldýyordu.

Kapýnýn önünde bir þýkýrdama duydu. Ýlkem kapýyý anahtarla açtý. Anahtarý çantasýna koyarken kafasýný kaldýrdý ve kocasýný gördü. “Sen gelmiþ miydin?” diye sordu.

-     Erken çýktým biraz.
-     ...........................

Kadýn biraz somurtarak yatak odasýna gitti. O da mutsuzdu. Kapý açýlmadan önce bile havadaki sýkýntýyý algýlamak mümkündü.

-     Ben gelirken hazýr tavuk aldým.
-     Tamam ben de salata yaparým.
-     Gerek yok. Tavukla beraber epey yeþillik verdiler.
-     Ýyi. Teþekkürler.

Biraz sonra Ýlkem yatak odasýndan çýkarken “Duþ alacaðým. Sonra yeriz” dedi.

Oturduðu tabureden hala kalkmamýþtý. Karýsý duþtan çýkana kadar da yerinden kalkacak enerjiyi kendinde bulamadý. Konuþmaya da baþlamamýþtý. Ama konuþacaktý.

-     Yemeði hazýrlayayým.
-     Dün konuþtuklarýmýzý düþündün mü?
-     Evet.
-     Sonuç?
-     Bizim evliliðimiz son iki senedir gittikçe daha kötüye gidiyor.
-     ............
-     Ne yapsak durum da bir iyileþme yok.
-     Duymuyorum. Ne dediðini. Mutfakta iþin bitince konuþuruz.

Ýçeriden telefon zili sesi duyuldu. Tolga’nýn cep telefonuydu çalan. Çiðdem arýyor diyerek telefonu getirdi. Uzattý. Tolga konuþmaya baþladý.

-     Efendim.
-     .............
-     Hý hý.
-     .............
-     Birazdan.
-     .............
-     Konuþuyoruz.
-     .............
-     Þimdi söyleyeceðim.
-     .............
-     Yok hayýr yardýma ihtiyacým yok. Ben söylerim.
-     ............
-     Tamam yardýma ihtiyacým olursa ararým. Sonra görüþürüz.

Bu konuþma sürerken karýsý da yemeði hazýrlamak için mutfaktaydý.

Sofrayý kurarken Tolga nihayet konuþmaya baþladý. “Bence biz ayrýlmalýyýz.” dedi. “Uzun süredir evliliðimiz kurtarmamýz gerektiðinden bahsediyoruz. Ama hiçbir þey yapamýyoruz. Yapamayýz da. Bizi zorlayan çok fazla sebep var. Biz galiba aramýzdaki sevgiyi de bitirdik.” dedi, cevap bekleyen bakýþlarla. “Sizinkiler bile ayrýlmamýz gerektiðini söylüyor deðil mi? Boþanmalýyýz.” diye ilave etti. Sesi titriyordu.

Karýsý baþka þeylerden bahsetmek istiyor gibiydi. “Baþka kim öyle dedi?” diye sordu. “Çiðdem’le aranýzda bir þey mi var?”

Beklemediði bu sorulardan sonra cevap sýrasý Tolga’daydý. Ansýzýn bu soruyu kendisine henüz sormadýðýný fark etti. Ama kendisine vereceði cevap farklý da olsa karýsýna vereceði cevabý biliyordu.

-     Nerden çýkardýn þimdi bunu? Tabi ki hiçbir þey yok aramýzda.

Bunlarý söylerken bir yandan baðýrýyor, bir yandan da titriyordu.

Ýlkem daha sakindi. “O zaman boþanacaðýmýzý nasýl oluyor da benden önce biliyor? Hem sana nasýl bir yardýmmýþ yapacaðý? Niye seni söyledin mi diye sýkýþtýrýyor?”

Bu sorular ard arda ve sakin bir þekilde sorulmuþtu. Ama bu sorular her ikisinin de boðazýnda koca bir düðüm býraktý. Bir süre konuþamadýlar.

Artýk kimse sofra kurmakla uðraþmýyordu.

“Boþanmalýyýz. Ben daha fazla kavga istemiyorum” dedi Tolga. Televizyonun önünde her kavgadan sonra oturduðu koltuða yerleþti.

Karýsý birkaç kere cevap istediðini belirten sorular sordu.Cevaplar “O sadece iyi bir arkadaþ ve biraz dertleþtik hepsi o” idi. Ama daha tatmin edici bir cevap verilmedi.

Cevap yoktu çünkü.

Ayrý yattýlar.
Ayrý ayrý uyuyamadýlar.
Sabah kahvaltý yapýlmadý.

Arabalarýna binip iþlerine gittiler.

Bilirsiniz;
Kadýköy’den birinci köprüye uzanan çevre yolu,
Baþlarda yokuþ yukarýdýr.
Sýkýþýk sabah trafiðinde dur kalk derdi,
Ýstanbul’un acemisinin cenderesidir.

Altunizade’ye varmadan bir üst geçit,
Haber verir yokuþ aþaðý gidiþi.
Bu en sevdiðim köprüden taa öbür kýtaya kadar,
Ýstersen boþta bile gider araban.

Hayat ta böyle olsa keþke.
Omzumuzdaki geçmiþin yükü
Bir sevgili köprüde iniverse.

Ýlkem telefonu açýp çevirmeye çok alýþýk olduðu bir numarayý çevirdi. Tanýdýðý bir ses cevapladý. Sekretere verdiði isim bu sefer farklýydý.

-     Çiðdem hanýmla görüþebilir miyim?
-     Baðlýyorum.

Aslýnda Çiðdem’i tanýrdý. Ama bugün ona ne söyleyeceðini kendi bile bilmiyordu.

Çiðdem telefonu açýnca onunla yüz yüze görüþmek istediðini söyledi. Çiðdem Tolga’dan akþam olanlarý duyduðu için sesi gergindi.

-     Hangi konuda konuþmak istiyorsun?
-     Konuþmamýz gerekli. Sana sormam gereken þeyler var.
-     Ya hiç sandýðýn gibi deðil. Ben buradan rahat konuþamýyorum zaten ama için rahat olsun.
-     Ýçimin rahat olmasý için seninle yüz yüze konuþmam gerekli. Korkma kötü bir þey olmayacak.
-     Korkmuyorum caným. Gelirim tabi. Nereye?
-     Akþam Tolgay’la beraber bize gel.
-     Tamam. Akþam görüþürüz.

............................................

Ýlkem Tolga benden önce gelmiþtir belki düþüncesiyle kapýyý çaldý. Kapý açýlmadý. Çantasýndan anahtarý bulup kapýyý açtý. Ýçeriye girdi. Evde kimse yoktu. Üstelik eþyalarýn da büyük kýsmýnýn evde olmadýðýný gördü. Durum açýktý. Karar uygulanmýþtý. Tolga’nýn cep telefonunu aradý. Telefon açýlmadý. Açýlsaydý da ne söyleyeceðini bilmiyordu.

Arabasýna atlayýp bir süre önce beraber beðendikleri ve Tolga’nýn satýn aldýðý eve gitti. Eþyalar hala eve taþýnýyordu. Ev kalabalýktý. Tolga’yý gördü. Yanýna gitti. Tatsýzlýk yaþanmamasý için alçak sesle konuþtu. “Bir tek þey istiyorum. Beni Çiðdem’le görüþtür. Ýstersen sen de bulun.” Cevap yoktu. Tolga bir tek cümle söyledi sonra sustu. “Beni iþ yerimde rezil ettin”

Ýlkem “Sana zorluk çýkarmayacaðým.Sadece Çiðdem’i görmek istiyorum. Hepsi bu.” dedi. Arkasýný dönüp çýkarken “Sana hiçbir borcum yok” dedi. Tolga duydu mu? Emin olamadý.

Eve döndü. Ama kendini eve dönmüþ gibi hissetmedi. Bir önceki gün Tolganýn tünediði tabureye oturdu. Öðrencilikten kalma bir hatýraydý bu tabure. “Tolga’nýn kapýyý çalmasýný mý bekliyorum?” diye sordu kendisine. Annesinin evine gitmeyi düþündü. Sonra gitmek istemediðini fark etti. Çýktý birkaç saat yürüdü. Ayaklarý onu evden uzaklaþtýrmýyordu bir türlü. Ama eve girmesine izin de vermiyordu. Orasý artýk evi deðildi.

Sonunda, gece yarýsýndan sonra içeri girdi. Odalarý gezmeye baþladý. Ne kalmýþ diye bakmaktý niyeti. Ama öyle olmadý. Baktýðý her eþya göz pýnarlarýný sýzlatýyordu. Gözleri baktýðý yeri deðil ortak hatýralarý görüyordu. Oturdu. Sadece iki nefes sonra tekrar kalktý. Odalarý dolaþmaya devam etti. En son Mutfaða girdi. Akþamdan kalma tavuk paketinin altýna sýkýþtýrýlmýþ bir not gördü. Eline aldý. Çok iyi tanýdýðý el yazýsýný okumaya baþladý.

“Bilebilsem kutlu günün beni beklediðini,
Yakýnmadan taþýrdým dertlerimi.
Ecele bir kalaya kadar.
Seninle mutlu olana kadar.”

“Benim için yazdýðý ilk þiir” dedi. Bu kez kendi kendine konuþan Ýlkem’di.

Temmuz 2006