yokluğunda uçurum kenarlarında şarkılar söyledim

kimselere duyurmadan

lime lime umutlarım düşerken yıldızlardan

sensizliğin deli sağnaklarında yıkandım

kıraç toprakların otlarını yoldum

seni yüreğimden söküp atabilmek için..


yalnızlık ormanımda ağaçlar büyüttüm sabırla

anılarımızdan uçup gelen kuşlar dallarına konsunlar diye

çırılçıplak yüreğimi, hırçınlığımla sarıp sarmaladım

bir damla hayat oldu masumluğum


yokluğunda, ruhumda oluşan girdaplara

kan kırmızısı güller attım benliğimden kopararak

kafa tutarken sensizlik çağrıştıran dayatmalara

senli düşlerle saklambaç oynadım

geleceksin diye ayak seslerini dinledim hiç usanmadan

usulca araladığın kapılardan sevinin ışığını gördüm

yine de keşkelerin karanlığında kayboldum


yokluğunda, kör kuyulara uzanan merdivendi hayalin

yetmedi, en derinlerde asılı kaldım

ölesiye severken, ölümlerde yok oldum

İnsanlığım kollarında can verdi kimsesizliğimin

yokluğunda eski bir değirmen taşıydı zaman

umutlarım unufak oldu, bense ‘’hiç’’ oldum..

Yasemin Can