Sen en çok erguvanları severdin.
Ben gözleriyin rengini, karanfilleri.
Bir de ellerin gibi beyaz yaseminleri.
Her ikindi vakti, demlediğin çay kadar
Gözlerin de ısıtırdı içimi...

Yüreğime dolardın her nefes alışımda,
Kıskanırdım seni bahçemizdeki akşamsefalarından.
İple çekerdim ikindi üstülerini,
Yeniden ezberlemek için gözlerini...

Her gün aynı telâşla gelirdim eve,
Yüreğim küt küt vururdu bahçe kapısında
Bir gün çekip gideceğim dünyada,
Önce seni severdim, çiçekleri sonra.
Yasemin kokulu ellerini daima...

Sen bana hep ilk günkü içtenliğinle gülümserdin,
Ben mutluluktan uçardım.
En çok da senden şu sözü duymayı severdim:
Fizan'a bile gelirdin ya ! Hani sen benimle...
Ankara,07.05.2004

İbrahim KİLİK